Living the vida London

Na anderhalf jaar wonen in de oksel van Engeland (ja ik heb het ook niet bedacht die flaterende bijnaam) heb ik na lange handgeschreven lijsten met pro’s en con’s besloten om toch nog een tijdje in het land van bonen in tomatensaus, halve liters bier, links rijden, queuen, health and safety en met-zonder-jas-naar-buiten (ook in de winter) te blijven. Ik ben gegrepen door dit land en wil proberen mijn carrière op te bouwen in London. De stad waar alles Elisabeth of Victoria heet, waar iedereen kalm blijft en maar door gaat (de nationale slogan), waar iedere dag een nieuw avontuur is, waar bijzondere mensen van over de hele wereld elkaar ontmoeten en waar alles mogelijk is en niets vreemd of te gek.

Toch vertrok ik wel met een brok in mijn keel uit Coventry. Afscheid nemen van alle herinneringen en vrienden die weer terug zouden gaan naar land van herkomst was toch wel zwaar. Dat is het nadeel van enige Europeaan zijn, ik ben de enige die zonder er ook maar enigszins moeite voor te doen, onbeperkt in Engeland mag blijven, terwijl mijn vrienden gedwongen terug moeten omdat hun visum is verlopen. Maar ik was ook extreem excited om naar London te verhuizen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel erg blij dat ik in Coventry heb gestudeerd. Ik heb me ontpopt tot een uber-nerd en binnen de gecalculeerde tijd mijn Master’s gehaald, omdat ik niet afgeleid werd door een aanbod van honderden culturele activiteiten wat in London wel anders is. Toch ben ik blij dat ik nu in een stad woon waar ‘als je er klaar mee bent, je klaar bent met je leven’. Daarbij had ik het wel gehad om in een stad te wonen waar naast een hoop lol en multi-culti-coolheid ook hele trieste dingen gebeuren waar je bij staat. Wat ik bijvoorbeeld niet zal missen is dat ik ‘s avond door mijn straat loop en word verward met tippelende meiden (door hoerenlopers… maar ook door prostituees zelf!! (hee are you new here? Uhm no I am just trying to cross the street, thanks though)) die voor mijn deur staan opgesteld omdat ze blijkbaar hebben besloten die locatie als tippelzone te verkiezen. Of op een maandag middag een bewusteloze prostituee vinden met haar gezicht in een modderplas en ik na een woordenwisseling met haar tandloze pimp toch een ambulance bel om vervolgens de schreeuwende wakker worden vrouw die onder de littekens zit, stijf van de drugs, te troosten en omhelzen. Dat zal ik ook niet missen. Ik zal er verder ook niet te diep op ingaan voor alle jeugdige bloglezers, maar geloof me dit kan echt alleen in Armpitry.

London!!! Na een emotionele verhuis trip met een mijn new bvdf (best van-driver-friend.. een man met zijn van (busje) waarvan ik bij aankomt in Londen alles wist. Bijvoorbeeld dat hij net uit de bak kwam omdat hij de minnaar van zijn vrouw in een rolstoer had geslagen. Het was erg gezellig.) kon het avontuur beginnen. Ik zou een maand bij mijn California ranger vriendin Pati logeren in haar kamer en vanuit daar met haar en haar huisgenootje/Spanish amiga Elena, met zijn drietjes een appartement zoeken. Het enige wat niet heel relax was, was dat hun huisgenoten niet mochten weten dat ik daar ook woonde anders zouden ze door de huisbaas het huis uitgezet worden. En geloof me, onopvallend ergens wonen, dat is lastig. Op een dag was ik de Pianist aan het kijken en terwijl ik me in een freaky way heel erg verbonden voelde met de hoofdpersoon besefte ik dat ik die pianist en ik erg veel gemeen hadden (naast het feit dat ik de vlooienmars in een razend tempo kan hameren op een piano). Ik was aan het onderduiken voor Pati en Elena’s Duitse huisgenoot! Een keer hoorde ik hem op de gang en toen ben ik zelfs als een schrikreactie in een kast gaan zitten, wat me dan weer deed denken aan een andere beroemdheid. Gelukkig had ik overdag een stage bij een documentaireproductie bedrijf wat me een goede dag activiteit gaf en wat een erg leerzame ervaring was. Net als mijn vorige werkervaring ging ik als een uitgebuite vrijwilliger aan de slag om maar zo veel mogelijk te leren van websites bouwen, filmen, scrips schrijven, interviewen en hoe zwaar maar inspirerend het leven is al onafhankelijke filmmaker. Ik heb zelf een trailer voor een van zijn docu’s gemonteerd en had daarvoor nooit met monteerprogramma’s gewerkt dus was erg proud (en blut) na deze ervaring. Gelukkig had ik mezelf door de druk van onderduiking een strak regime aangemeten waarbij ik iedere ochtend van 8 tot 11 banen en huizen zocht , dan van 11 tot 7 stage liep en vervolgens van het Londense leven genoot. De dag dat mijn stage was afgelopen ging ik aan de slag als Nederlandse/Engelse gids bij een tourgids fietsbedrijf die rondleidingen door de binnenstad van Londen organiseert. Het enige probleem was dat ik A. de weg totaal niet kende en daarbij ik B. behalve Big Ben en de London Eye ook niets wist van Londen. Iedere dag fietste ik vol overgave met mijn collega’s mee om me de route aan te leren en in de middag las ik vakliteratuur (The Lonely Planet and Wikipedia ahum) om me alle ins en out van Londen aan te leren. Na twee weken was ik klaargestoomd voor mijn eerste toer. Met mijn hart in mijn keel heb ik 17 man een informatie overdoses gegeven van de Romeinen tot bijna ieder lid van het Engelse koningshuis. Over ieder steentje en gebouw verteld wat ik wist tot ik realiseerde, misschien is dit niet voor iedereen even boeiende informatie. Daarbij was halverwege de rit de weg afgesloten en moest ik een alternatieve route bedenken die ik zelf niet kende en toen ik me realiseerde dat ik op Piccalilly Circus was (keep calm, ride on!!), was het enige wat ik dacht, aaah dus dit is Piccalilly Circus. Ik had eigenlijk een soort rood gele plastic tent verwacht. Ga dan maar eens de expert uithangen als iedereen vraag wat is dit voor een fontein? Weet je de weg nog wel? Wat is dit voor een geboooouuuwww?? Mijn god wat schaamde ik me. Maar goed. Dat is verder nog veel vaker gebeurd en ik bleef iedere keer maar rustig en ging maar door en iedere middag ging ik na de toers weer door de stad om alternatieve routes te bedenken just in case. Nu ben ik gelukkig volleerd gids en in plaats van halve hartaanvallen voor weg-kwijt-raak-sessies geniet ik nu heel erg van mensen een leuke tijd bezorgen, relax een beetje fietsen door Londen, kletsen met iedereen en lekker bruin en fit worden. Helemaal nu het zonnetje eindelijk schijnt! Ik heb ook meerdere malen in een poncho met stromende regen mijn toer gedaan en dat is geen pretje. Helemaal toen een vrouw tegen me zei: ‘Kan je misschien stoppen met praten en gewoon dooooorfietsen ik wordt hartstikke nat’. Toen had ik het echt gehad en een knapmomentje. ‘Sorry hoor mevrouw, maar dit is een FIETSTOER. Dat is buiten. En ja het regent. En als het buiten regent, dan wordt je inderdaad nat. En als je niet wil dat ik praat, dan huur je toch gewoon een fiets? Op je vakantie in Griekenland waar het nu NIET regent'. Echt hoor zij kiest ervoor naar Engeland aka Raineland op vakantie te gaan.Maar ook zo veel fantastische mensen die me kopjes koffie geven, die hun levensverhaal vertellen, die extreem geïnteresseerd zijn in mijn Londen feitjes (die echt allemaal waar zijn!) en waarbij ik het bijna erg vind om afscheid van te nemen.

Fietsen in Londen is ook weer een verhaal op zich. Het is niet een gezellig dagje rondfietsen op de Veluwe. Het is een overleven in een soort van subcultuur. Waarbij de best beschermde fietsfan het coolste is. Laatste zag ik een fietsvrind met een gasmasker, tegen uitlaatstoffen… gaat ie? Ook flikkerende lichtjes all over bij daglicht, helmen met druppelvormen (en dat zijn niet de velodroom fietsers voor de Spelen), fietspakjes.. Niemand heeft een omafiets, iedereen heeft de best uitgeruste mountainbikes. Ik heb een heel leuk cafeetje ontdekt die ‘Look Mum No Hands’ heet (refererend naar dat grapje van kijk mama zonder tanden.. wie die niet kent raadpleeg even de moppentapper van je familie) waar wij fietsfanaten biologische soja koffie drinken en de Tour de France kijken, want he we zijn een subcultuur he. Ik vond het eerst maar onzin om met helm en lichtgevend vestje de weg op te gaan, maar nadat ik een fiets mocht lenen van mijn werk en ik met tegenzin de helm onder mijn kin had vastgezet en ik de weg opfietste en op een zes(!!!!)baansweg terecht kwam zonder fietspaden, achtervolgd door een zwerm rode dubbeldek bussen, toen moest ik wel even slikken. Ik draag nu ook braaf een hempske. Nee dit is geen Amsterdam waar je naar MacBikers gilt dat ze aan de kant moeten, of je duim als een soort spasme over je bel laat gaan en mensen die niet aan de kant gaan een beuk na geeft. Nee dat is peanuts vergeleken met dit. Londen is next level surviver. Ik heb meerdere keren gehad dat ik aan het fietsen was (soms met mijn toeristjes achter me) en dat mensen naar hun voorhoofd wezen, me schreeuwend vroegen of ik dood wilde of me gewoon uitmaakten voor gestoord wijf. Daarnaast vindt iedereen die ik vertel dat ik dit doe mij heel dapper alsof ik vrijwilligerswerk doe met melaatsen. Ik vind het maar fascinerend. Ook het feit dat sommige mensen dus NIET kunnen fietsen. Gewoon niet. Nooit geleerd. Bij mijn collega fietsgidsen zijn al twee keer mensen het kanaal in gefietst en ons EHBO kitje komt soms ook goed van pas. Lekke banden en afvallende kettingen komen ook geregeld voor. Maar dat kan ik repareren, jahaa want ja als gids krijg je ook fiets-knutsel-cursus die je pas haalt als je deze reparatietechnieken kan. Ik voelde me toch wel gênant dat ik tijdens al die jaren van mijn leven die ik op een fietst heb doorgebracht, dat nooit eerder kon. Ik ging altijd naar de fietsenmaker, zo lui.

Terwijl ik dus rondfiets en als een ware Londen en Engelse geschiedenis expert (echt.. Henry de achtste? Ik geef je uitgebreide biografie in een handomdraai) ben ik ook nog aan het solliciteren. Naja.. dat was tot afgelopen vrijdag. Want ik heb een full-time-media-verantwoord-fantastische-ik-ben-over-the-moon baan gevonden als content editor voor Music Unlimited. Dus allemaal overstappen van Spotify naar Sony’s versie, want voor de Nederlandse en Vlaamse versie ga ik alle muzieklijsten updaten en ben ik verantwoordelijk voor alles wat op deze websites staat. Ik ben zo blij. Ik heb heel wat brieven eruit gedaan ik ben op verschillende gesprekken geweest waarvan ik de baan eigenlijk helemaal niet zag zitten.. tot ik deze vacature vond. Allemaal internationale mensen en een sollicitatiegesprek met mensen in spijkerbroek, hoe verfrissend. De baan omschrijving is fantastisch en ik ga zo veel leren! En geloof me ik had een diepdal en een hard hoofd in een baan vinden door de moordende concurrentie en de taaltesten, persoonlijkheidstesten, verschillende rondes van gesprekken.. Ik ging zelfs naar sollicitaties waarbij ik wist dat ik de baan verschrikkelijk zou vinden, om maar te leren solliciteren.

Zo vond ik een baan die me niet heel inspirerend leek (50 procent van de functie was Excel sheets invullen), maar het gesprek was met 10 mensen tegelijker tijd en we moesten vechten voor de job. Iedereen was zichzelf als een soort van marktkoopvrouw aan het aan(af)prijzen over hoe geweldig hij of zij wel niet was en hoe hard hij of zij wel niet zou werken. Toen iedereen een ‘leuk feitje’ over zichzelf moest vertellen en het meisje naast me zei: ‘Op mijn veertiende heb ik mijn eerste boek geschreven, het werd bijna gepubliceerd maar ik ben zo een nauwkeurig, hardwerkend, perfectionistisch en betrouwbaar (?) persoon dat toen ze vroegen of ik het aantal pagina’s wilde halveren en ik dat niet wilde, ik het maar niet heb laten publiceren. Maar ondernemend als persoon was ik dus als op die leeftijd’ Echt please, ik ging bijna over mijn nek. Helemaal toen een ander meisje begon van ‘ Aa hahhaha silly me, ik was ooit figurant bij EastEnders (GTST van Engeland) en dat iedereen dat zooooo grappig en silly en stoer vond (inclusief de potentiële werkgever) dat ik echt dacht ik hoop bijna dat ik deze baan niet krijg. Toen deze twee kindersterretjes een baan aanbod kregen en de rest naar huis mocht, was ik stiekem opgelucht. Er werd ons verteld dat we feedback zouden krijgen na het gesprek en het feedback dat ik twee weken later pas kreeg was: ‘Iedereen was zo goed dat ze vereerd waren dat we allemaal waren gekomen.’ Sorry hoor, wat heb ik daaaaar aan! We zijn niet bij de mini playback show waar iedereen een winnaar is!

Maar ik heb een baan dus yaaay! En een diploma, en een huis en leuke friends en uber veel culturele afleiding. Dus het gaat allemaal erg goed verder in Londen. Ons nieuwe huis is geweldig, een drie slaapkamer flat op de begane grond in Zuid/West Londen (Clapham Junction). De flat is omringt met parken en met de bus een half uur naar de London Eye, dus best of both worlds. Mijn ouders en zus zijn een weekje hier geweest. Ze gingen fanatiek mee op fietstoer, zijn bij mijn diploma ceremonie in Coventry geweest, op bezoek bij uncle Ed en aunty Glynis en zuslief en ik zijn naar de Tate Modern gegaan (moderne kunstmuseum) waar we de tentoonstelling van Damian Hirst hebben aanschouwd. Voor Londen bezoekers, als je nou van een beetje niet-doorsnede freakyheid houdt en een opgezette haai kunst vindt, ga er heen. Ik vond het fantastisch. Een kunstwerk was een levend project wat zich zou ontwikkelen gedurende de weken dat de tentoonstelling plaats zal vinden. Er stond een grote doos waar eerst maden inzaten, die vervolgens zouden ontpoppen in vliegen. Deze vliegen dan naar een tweede cabine in de glazen doos waar ze zich voeden aan een koeienhoofd badend in een plas bloed en een grote vliegen (elektrische) vanger erboven. Toen wij gingen kijken waren alle vliegen al dood, behalve een paar overlevenden die goed naar Destiny’s Child’s liedjes hebben geluisterd. Erg ziek, maar ook bijzonder om te zien.

Nou dat was weer een updateje vanuit London. De stad waar bijna de Olympische spelen beginnen. Exciting! Ik ga verhalen verzamelen en een vlammend verhaal voor jullie schrijven na de Spelen. Wat een ontwikkelingen zijn hier gaande pff. Van duizenden soldaten die logeren in tenten op random plekken in de stad of aan hun Starbucks koffie zippen in het nieuwe Olympisch winkelcentrum tot lazer-vliegtuig-af-schiet-installaties die op flats zijn gebouwd. We zijn benieuwd met zijn allen.

Take care, miss you loads, cheers darlings!

Martine

Work experience @ LDN

Het heeft maanden geduurd (schaam me very deep) maar hier weer even een update over mijn leven in de UK. Sorry trouwe fans, ik ben voor mijn scriptie (sinds januari mee begonnen) ongeveer 10 uur per dag achter mijn laptop, en ik kon het niet aan om ook nog een bloggertje te typen in mijn vrije tijd. Maar ik heb mijn vierkante oogjes even gefocust, mijn muisvingers gestrekt en mijn hersens gekraakt over wat ik beleefd heb en hier is dan weer een verhaaltje uit Engeland.

Werken vinden zonder ervaring is tegenwoordig mission impossible maar ervaring opdoen zonder werk? Een beetje een wat-was-er-eerder-de-kip-of-het-ei-verhaal. In Engeland hebben ze daar een goede oplossing voor gevonden. ‘Work Experience’. Je solliciteert bij zo veel mogelijk bedrijven, met een gecostomized cv want hier kun niet naar iedereen dezelfde cv opsturen, nee ieder bedrijf krijgt een aangepast CV + motivatiebrief + bijgeleverde opdracht + wat ze nog meer van je eisen = totaal pakket dat vereist is, anders gaat je email gelijk de virtuele prullenbak in. Je gaat door allerlei selectierondes, komt op gesprek of houdt telefonisch lange afstand sollies, allemaal zoals bij een ‘echte baan’ maar dan werk je vervolgens een paar weken lang voor gratis mee in een bedrijf. Jij werk ervaring, zij gratis werknemers. Wat was er dus eerder, nou ik denk de legbatterij.

Met alleen een master diploma heb je dus nog geen gouden toekomst in handen. Dat is natuurlijk ook logisch, je moet ook praktische ervaring op doen, maar in Engeland nemen ze het allemaal wel een stukje serieuzer dan in Nederland. Voorbeeld: ik werk al bijna een half jaar bij een restaurantje als bijbaan en ik loop nog steeds rond met een T-shirt waar ‘training’ opstaat. Voor het geval ik een foutje maak, dan komt dat omdat ik nog ‘in opleiding ben’. For real. Ik serveer kippenvleugels. Voordat ik was aangenomen, moest ik een cv inleveren, een test shift doen, vervolgens met managers praten, dvd’s kijken, online examens maken en toen kon ik aan de slag als serveerster. Iets wat ik al sinds mijn 16^e doe. Dat is UK style. Maar goed, mijn uitdaging was dan ook, een ‘werk ervaring’ opdoen in een media productie bedrijf in 2011 om mijn Britse CV te spekken. Ik heb me kapot gesolliciteerd tot ik via een vriendinnetje die ik uit nog California ken hoorde dat ze contacten had bij Blakeway Productions. Een documentaire productie bedrijf die documentaires voor BBC en Channel 4 maakt. Ik kon mijn geluk niet op en na een heel leuk telefoongesprek met hoofd productie en mijn smeekbetoog waarom ze mij echt daar ervaring moest laten opdoen had ik mijn stage in de pocket.

In California heb ik verschillende vriendinnetjes gemaakt die in London wonen, bij hun mocht ik bivakkeren voor de weken dat ik in de hoofdstad zou verblijven.
Op mijn eerste dag vroeg mijn nieuwe ‘baas’ wat ik precies wilde leren. Ik vertelde dat ik geïnteresseerd was in de journalistieke productie kant van de documentaires, dat ik reseach wilde doen en interview skills wilde creëren. Ze deed gelijk uit de doeken dat docu-maakers eigenlijk geen pauze nemen en dat niemand zich aan kantooruren houdt. Ik zei dat ik me 100% zou overgeven aan hun arbeidscultuur en dat ik zo veel mogelijk leermateriaal in zo kort mogelijke tijd wilde absorberen. Ik werd geplaatst als assistent producer bij een van de freelance documentairemaaksters. Een ambitieuze regisseuse die twee films per jaar maakt van script tot productie, als regisseuse en journalist. Ze reist de hele wereld af, eet alleen maar organisch vega voedsel, heeft een paar maanden in haar leven in de wildernis heeft geleefd om ‘wildlife’ films te produceren, heeft vele celebraties voor haar camera geïnterviewd en is een van de meest gepassioneerde workaholics die ik ooit heb ontmoet. Het klikte tussen ons, ook al kon ik mijn kaken niet op elkaar houden en was zij heel timide en rustig. Vanaf dat moment zou ik niet meer van haar zijde wijken.

Mijn nieuwe bff voor 2 weken was bezig een film te produceren over een Ierse filosoof die veel heeft betekend voor de Amerikaanse Declaration of Indepence. Verder kan ik niet te veel over het onderwerp vertellen in verband met mijn beroepsgeheim, wha wat ben ik toch professioneel. Ik laat wel weten als de docu op BBC te zien is, dan kunnen jullie alleen genieten van dit intrigerende verhaal. Ik moet zeggen toen ze me het onderwerp vertelde wist ik niet goed wat ik erbij moest voorstellen, maar ik werd helemaal meegesleept in het verhaal en had mezelf nooit als filosofie geïnteresseerd beschouwd, maar kon op een geven moment zelfs met een English doctorandus over de Scotish Enlightment babbelen. Wauw wat research wel niet met een leek kan doen.

Ze nam me overal mee naar toe. Van interviews met doctors in de filosofie, tot reconstructie filmdagen met kostuums in geweldige oud Engelse landhuizen. Van mensen filmen op de London Bridge tot koffie drinken op het dakterras van het Hilton Hotel op het Trafalgae Square. Als we op kantoor waren deed ik research voor haar over deze filosoof, gaf suggesties wie ze daar nog meer over zou kunnen interviewen, gaf filmlocatie ideeën en zocht moving images uit nieuws archieven die ze in de docu zou laten monteren. De regisseuse had nog een bewegend oog nodig om zintuigen te visualiseren en toen ik er een beetje bij stond te kijken en in haar nek stond te hijgen kreeg ze het idee dat mijn oog was wat ze zocht. Nu is mijn oog dus, geheel anoniem te zien in de docu, mijn 15 minutes of fame heeft na deze uitzending dus nog maar 14 minuten over, maar he wel leuk toch paps en mams, jullie kinds oog in een BBC docu.

We werkten officieel van 09.30 tot 18.30, maar bijna dagelijks vroeg ze of ik al om 08.00 wilde beginnen en was ik rond een uurtje of 20.00 ’s avonds pas thuis bij mijn vriendinnen. Afgepeigerd maar geïnspireerd en voldaan. Ik raakte direct gewend aan het workaholic wereldje van documentaires maken, maar vond het zo intrigerend dat ik als ik om 06.00 ’s morgens opstond ik niet kon wachten om weer aan de dag te beginnen.

Het werd ineens winter in London. De dag dat ik aankwam was het nog wel te doen, maar hele dagen buiten filmen verkleumde me tot op het bot en als ik ’ s avonds thuis kwam bij Pati’s huis, stond daar als verrassing een vrieskast effect op me te wachten want de verwarming was stuk en de huisbaas weigerde het te maken. Omdat ik als een soort van undercover logee illegaal bij Pati inwoonde voor een paar weken kon ik ook moeilijk klagen bij haar huisbaas dus ik ben naar Primark gegaan en heb een collectie aan fleeze pyjama’s en leggings ingeslagen en die over elkaar gedragen iedere nacht.

London was geweldig in kerst sferen. Momenten die ik in de avond en het weekend kon doorbrengen met vriendinnen waren heerlijk. Kerstmarken, covert garden, salsa dansen in Counden, naar bands met mijn Duitse vriendin Ellie die ik uit Coventry ken, maar die nu in London woont en bij een filmtrailer bedrijf werkt. Ik voelde me helemaal thuis. Helemaal in de ochtend als cosmopolitan, worklifer, met m’n BlackBerry (oudste model ooit, maar zo blij met mijn smartphone ipv stupidphone die ik niet meer aankreeg op een dag) in de Londen tubes. Ik heb heel veel mensen ontmoet en heb zo veel mogelijk proberen aan te pappen voor netwerken en connecties en het leuke vond ik dat iedereen, hoe hoog ook in de ladder van belangrijkheid, iedereen was aardig tegen me en maakte een praatje. Ik heb een paar keer moeten duidelijk maken dat ik na de stage niet terug (?) hoefde te vliegen naar de States (what?? The united?? Of America??) Ik moet echt aan m’n Britse gebral werken, want blijkbaar denken de Britten allemaal dat ik ben geïmporteerd uit Amerika. Maar wel goed dat ze wel denken dat ik Engels sprekend moeder tong ben dan, dat is dan wel weer compliment. Ze vonden het ook leuk om een buitenlandse stagiair te hebben, op een van de reconstructie acteurs na, die me vertelde dat hij het oncomfortabel vond om met mij te spreken omdat ik buitenlands ben. Ik moest daar zo hard om lachen, maar hij bedoelde het op het meest racistische en serieuste manier ooit. Ik vroeg hem of hij dan ook Schotten racistisch benaderde, hij zei dat hij nog nooit in een ander land dan Engeland was geweest en dat hij inderdaad ook niets te maken met Schotten wilde hebben. Toen ik hem vroeg of hij ooit een gesprek had gehad met iemand met een andere huidskleur kon hij het helemaal niet meer aan. Ik was echt geschrokken van deze Redneckische English man. Ik zei dat als mijn afkomst niet echt zijn ‘cup of tea’ was dat ie dan zelf maar zijn cupje of tea moest inschenken.

Ik vond het heel jammer dat mijn stage al weer was afgelopen, maar kon niet veroorloven om nog langer in London te blijven en voor gratis te werken, daar is de stad too expensive voor, niet te doen. Ze zeiden dat ik na mijn scriptie altijd terug mag komen omdat ik zo hard had gewerkt en dat vond ik dan wel weer een prestatie.

Het is nu weer een paar maandjes verder en ondertussen heb ik bij een ander documentaire productie bedrijf een stage gevonden die van start gaat als ik eind april mijn scriptie inlever. Wederom onbetaald, maar ik heb volgende week een trainingsweekend in London waar ik 2 dagen lang leer filmen, geluid opnemen en monteren (de basis) zodat ik dat tijdens mijn stage allemaal zelf mag doen. Dit bedrijf maakt documentaires over racisme, minderheden in de samenleving, culturen, homofobie.. allemaal onderwerpen waar ik sterk in geïnteresseerd ben dus ik ben erg blij met deze kans. Mijn scriptie gaat over hoe digitale media zoals YouTube gebruikt kunnen worden om documentaires realistischer en vanuit het oogpunt van het publiek gemaakt kunnen worden, dus hopelijk kan ik deze kennis overbrengen bij mijn stage en er een (freelance) baan uitslepen.

Dat was weer even een Coventrupdate. Verder gaat alles goed. Ik woon tegenwoordig (sinds januari) in een nieuw huis met hele schattige Franse meiden. Verder nonstop aan het scriptie schrijven en daarnaast veel aan het dansen. Mijn nieuwe huisgenootjes zijn heel goed in Salsa en ik ga steeds mee naar de lessen. Erg leuk! Oja, en ik heb tegenwoordig Chinese les, om beetje te integreren met mijn klas. Moeilijk! Ik probeer al 3 weken tot 10 te tellen. Kom niet verder dan ling, ieeeee, aaarrr, san. (0123)

Ik hoop dat alles in Nederland ook zijn gangetje gaat? Jammer he van eleven city tour! Gelukkig is het nu weer lente! Ik kom in April weer even terug als een echte nationalist, oranje door Amsterdam te zwalken!

Martine

The Hills of a Thousand Hills

Rwanda. Het land van duizend heuvels, een van de weinige plekken in de wereld waar gorilla’s nog in het wild leven en een land waar een gruwelijke genocide nog geen twee decennia geleden heeft plaatsgevonden. Rwanda is ook het land van ‘morgen’, ‘komt wel’, ‘we nemen hier de tijd’ en ‘zo gaat dat nou eenmaal’. Mijn vriendinnetje en klasgenootje aan Coventry University, Price, heeft mij twee weken lang haar land van herkomst laten zien. Ik heb voor het eerst in mijn leven een Afrikaanse cultuur ervaren en gezien hoe een land na complete verwoesting van volkerenmoord zichzelf weer probeert her te vestigen op de landkaart.

Even een topografisch en geschiedenis update voor de nerdy geïnteresseerden onder ons. Rwanda grenst aan Oeganda, Kongo, Tanzania en Burundi en is onderdeel van Oost Afrika. In de tijd van de kolonisatie werd het volk in twee verschillende stammen verdeeld. Gemakkelijk gezegd, mensen met een klein neusje en veel koeien werden Tutsi’s genoemd en mensen met een grover gezicht en minder bezittingen werden Hutu’s genoemd. Tutsi’s waren in de minderheid. Na veel onderlinge strijd en geschiedenis besloten de Hutu’s in april 1994 dat het tijd was om van de Tutsi’s af te zijn en via radio oproepen en ala Nazi style werden in 100 dagen een miljoen (!!) Tutsi’s en gematigd Hutu’s uitgemoord. Mijn vriendin Price en haar familie zijn Tutsi.

Vanuit Zeewolde, naar Antwerpen, vanuit daar de trein naar Amsterdam, om vervolgens 17 uur later via Schiphol het vliegtuig te pakken (ja je moet er wat voor over hebben om het lower-dan-low-budgetste vliegticket aller tijden te bemachtigen), arriveerde ik op het vliegveld van Kigali. Het moment dat ik het vliegtuig uitstapte, snoof ik een warme avondlucht op vermengd met zand and stof op en ik wist.. ik ben in Afrika. Ik wist ook dat ik in Afrika was omdat ik als eerste het vliegtuig uitstapte terwijl ik helemaal niet vooraan zat, in tegenstelling tot bijvoorbeeld landen op Schiphol nam niemand hier aanstalten om uit te stappen. Iedereen bleef rustig zitten en kletsen met medevliegtuigpassagiers. Normaal zit iedereen zijn handbagage uit al de bagage opslag te trekken als het stoel-riemen-vast-sign nog nauwelijks is gedoofd en probeert iedereen zo snel mogelijk het vliegtuig te verlaten met precisie van een snelweg als het op ritsen aankomt. Hier in Afrika is dat blijkbaar dus anders, hier nemen mensen de tijd. Price en haar zusje Gabby stonden me al op te wachten, toen ik als eerste met mijn koffer door de schuifdeuren liep. (Ik had uitgebreide instructies aan ze gegeven dat ik een uur eerder zou arriveren, zodat ze op tijd zouden komen, en met een uur vertraging vanuit Amsterdam waren we dus tegelijkertijd op het vliegveld.)

Ik had al begrepen dat veel studenten die in Engeland studeren met Afrikaanse afkomst, uit welgestelde families komen. Wat is niet had verwacht is dat ik in de meest chique wijk van Kigali zou belanden. Vergelijking: in ‘The Hills’ van Rwanda. Samen met de chauffeur reden we door Kigali in de richting van de wijk waar Price met haar familie woont. Voor de zomer was iedereen thuis, haar broertje en drie zusjes. Haar jongste twee zusjes, Chelsea (13) en Gabby (17) wonen de rest van het jaar in Nairobi en zitten daar op de middelbare school en haar andere zusje van Cindy (18) woont in Sheffield, Engeland. Allemaal hele lange meiden met super schattige gezichtjes (typisch Tutsi gezichtjes leerde ik later). Toen we haar straat inreden kreeg ik een halve hartverzakking van een man die met een immens groot geweer het verkeer tegenhield in haar straatje. Dan was mijn eerst introductie met hoe het leven in Kigali eraan toe gaat. Hij was de huisbewaker. Nadat hij de poorten van de omheining om het huis had geopend en we door de met prikkeldraad bespannen deuren reden, werden we opgewacht door twee (waak)honden en een dienstmeisje. Het meisje begeleidde me naar mijn kamer terwijl ik een glimp opving van een grote opgezette leeuw die als vloerkleed diende in de woonkamer. Aangekomen in mijn kamer hoefde ik tot mijn grote verbazing niet op een matje van bamboestokken te slapen, in een gat in de grond te plassen en mezelf te wassen met emmertjes water uit een waterput… Ik had een keurig opgemaakt bedje en mijn eigen badkamer met douche en wc! Tik in ‘Rwanda’ bij ‘Google images’ en je begrijpt waar mijn oorspronkelijke voorstelling vandaan komt.

Ook al had ik de hele dag gevlogen en was ik kapot van de reis en de eerste indrukken, toen Price vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een karaokebar met vrienden van haar, kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Een karaokebar in Afrika??! Bestaat dat?! Ik besloot maar om niet meer van ALLES me af te vragen of dat ook bestond in Afrika want blijkbaar waren dingen als karaoke hier ook gewoon aanwezig. Zangles is misschien wel iets om hier te introduceren, want hoe ritmisch Afrikanen ook kunnen dansen, zingen is niet echt hun sterkste punt. In ieder geval niet de Rwandesen die in deze lokale bar stonden op te treden. Vol overgave kwamen de ‘Back Street Boys’ voorbij en werd er meegebruld met ‘Boyz 2 Men’. Een vriend van Price vroeg mij wat ik van zijn performance vond. Type: Intens geëmotioneerd, extremely vals ‘I don’t wanne close my eyess’ blèrder. Voor de grap zei ik, ‘voor deze bar is het leuk entertainment maar aan The Voice of Rwanda zou ik niet mee doen’. Ik heb nog nooit iemand zo beledigd en gekwetst gezien. Price vertelde me dan ook later dat ik maar niet meer mijn Nederlandse ‘eerlijkheid’ (lees:botheid) moet tonen steeds, maar beter wat genuanceerder antwoord kan geven op vragen zoals deze. Afrikaanse les nummer 1: de waarheid valt altijd aan te passen.

De volgende dag gingen we naar het Memorial Centre voor de slachtoffers van de genocide, maar omdat het ons de hele dag koste om te vertrekken, kwamen we aan bij de poorten van de Memorial en was het al gesloten. Afrikaanse les nummer 2: op tijd vertrekken is geen optie en wachten is nationale bezigheid nummero one. Gelukkig waren we de volgende dag wel voor sluitingstijd binnen en hadden we een paar uur de tijd om door het Memorial Centre te lopen en te leren over de volkerenmoord. Ik was in shock. In Coventry had Price mij films laten zien zoals ‘Sometimes in April’ en ‘Hotel Rwanda’ over deze oneerlijke slachting van haar volk, maar om rond te lopen in het land waar het daadwerkelijk is gebeurd, was een hele andere ervaring. Het museum was gebouwd op een heuveltop waar 300.000 Tutsi’s in een massagraven begraven liggen. In het museum werd uitgelegd wat er precies is gebeurd, filmpjes laten zien van overlevende die iedereen hebben verloren, botten, wapens (kapmessen werden gebruikt) en verscheurde kledingstukken lagen tentoongesteld en overal hingen foto’s van slachtoffers. De laatste kamer van het museum was waar ik mijn tranen niet meer tegen kon houden, helemaal toen ik de kleine zusjes van Price alle twee intens verdrietig zag zitten op een bankje. Price en haar zusjes waren vroeger een keer hier geweest met school en allemaal hadden ze er een traumatische ervaring aan over gehouden. De zusjes omdat ze nog heel klein waren en het museum bestond toen vooral bestond uit tentoongestelde botten en Price omdat een klasgenootje van haar (die ik ook had ontmoet in de karaoke bar, nee gelukkig niet die ik had beledigd) een foto zag hangen en ontdekte dat het meisje op de foto zijn kleine negen maanden oude nichtje was. Hij had geen idee dat ze ook vermoord was. De laatste kamer heet de kinderkamer. Overal hangen groot uitvergrote foto’s van guitige baby’s, aandoenlijke peuters en bijdehante kindergezichtjes. Bij iedere foto staat een naam, lievelingsdier, lievelingseten, beste vriendin (vaak mama) en hobby’s (van koemelk drinken tot met papa spelen). De laatste omschrijving op het lijstje is doodsoorzaak. Het varieerde van in stukken gesneden met een kapmes tot tegen de muur gesmeten. Mijn hart brak.

Zwaar onder de indruk gingen we weer naar huis. Op straat zag ik mannen lopen in oranje gevangenispakken. Price vertelde mij dat zij de massamoordenaars waren en dat ze overdag voor de gemeenschap werken. Ik voelde me heel boos, bang en verdrietig en wilde niet naar hun gezichten kijken, helaas keken ze mij wel allemaal vol aan omdat ik voorin de auto zat met mijn blonde lokken wat nogal een opvallend tafereel moet zijn geweest. Ik voelde me extreem ongemakkelijk. Gelukkig ebde dat weg, helemaal toen ik die meiden vroeg hoe zij daar mee omgingen. Je leert vergeven, maar vergeten zal je het nooit. Ook waren ze niet bang meer, maar het kan altijd opnieuw gebeuren. Soms worden er nog steeds lokale aanslagen gepleegd, zoals een poging om het Memorial Centre op te blazen, om de herinnering niet zo levendig te houden. Het feit was ook dat ik nooit hardop aan iemand mocht vragen; ‘Ben je Hutu of Tutsi?’. Daar kan je voor worden opgepakt. (Ik ben erg blij dat Gabby mij dat vertelde want ik was al bijna aan mensen gaan vragen wat voor afkomst ze hadden uit belangstelling.)

In Rwanda zijn de families groot. Heel groot. De vader van Price is de jongste van 18 kinderen. Al zijn broers en zussen hebben minimaal 5 kinderen die ook allemaal bezig zijn met het produceren van nageslacht. De familie van Price is dus immens groot. Een van de kinderen van een van de duizenden neven van haar werd gedoopt en wij waren uitgenodigd op het doopfeest. Toen we aan kwamen rijden bij het huis van het feestvarken, was de halve straat al afgezet door alle random geparkeerde auto’s. De chauffeur zette ons af en we liepen in de richting van het huis waar bubbeling beats al uit de spiekers knalden. ‘Get down with that booty’! Toen we de tuin in kwamen lopen zag ik een hele groep kindjes schudden met hun billen, hun bovenlijven shaken en keihard meezingen. Kindjes van een jaar of acht. Ritmisch dat ze waren! Ik vond het verbazend dat zelfs Price haar oude oom van een jaar of 80 ook ritmisch aan het mee bewegen was. Er stond een enorm buffet waar we rijkelijk van konden opscheppen. Typische Afrikaanse gerechten, van hartige banaan, stokken sugar cane, rijst, avocado’s, vers fruit en vis en verschillende vleessoorten. De dienstmeisjes liepen rond met flessen drank om ons (stiekem, zodat de ‘volwassenen’ het niet zagen, want drinken voor de ogen van je ouders is een van de onrespectvolste dingen die je kan doen) te voorzien van drankjes. Ik werd aan de hele familie voorgesteld en kreeg van iedere tante, oom, neef, nicht, buurvrouw en vrienden van de familie een warme knuffel en drie dikke zoenen op mijn wang geplant. Ze verzekerden me er allemaal van dat ik meer dan welkom was en werd benoemd tot hun nieuwe nichtje uit Holland.

Op vrijdagavond besloten we uit te gaan, want ik was ontzettend benieuwd naar het uitgaansleven van Rwanda. ‘Zijn er dan mensen die op een trommel in een hutje zonder elektriciteit, muziek staan te fabriceren?’ Niets was minder waar. In de chique hotels zaten clubs verstopt en ook al was er niet een bruisende uitgaansstraat vol cafeetjes en bars, de clubs tipten aan een gemiddeld Amsterdamse Sugarfactory meets Bitterzoet. We hebben de hele avond heerlijk gedanst en zwermen neven en nichten tegen het lijf gelopen.

Price vertelde me haar land veel is veranderd na de volkerenmoord. Ik was nu al geschrokken van hoe onderontwikkeld veel alledaagse dingen waren, maar vergeleken met bijna 20 jaar terug is er al veel veranderd en opgeknapt. Rwanda loopt qua ontwikkeling op sommige punten nog wel achter vergeleken met Europa om maar een voorbeeld te geven. Er zijn bijvoorbeeld geen adressen. Als je iemand wil opzoeken dan heb je eerst een uitleg nodig van waar diegene woont. Als je ongeveer de wijk weet en bij welk gebouw/boom je naar rechts moet dan kom je er meestal wel. Zo niet? Dan komen ze je wel ergens op halen. Wij hebben veel tijd gebruikt om te wachten op een telefoontje voor het adres van een neef bijvoorbeeld. Tja, wachten is het sleutelwoord. Ik heb bijvoorbeeld ook 5 uur lang gewacht op een vrouw die me op zou halen zodat ik vrijwilligerswerk zou kunnen doen in een opvangcentrum voor genocide slachtoffers. Ik had allemaal kleding ingezameld en zou daar komen helpen. Eerst had ik met deze vrouw afgesproken om de kleding te geven en dat ik een andere dag zou komen werken. Het toevallige was dat het moment dat we deze vrouw ontmoette (ik had haar benaderd via Internet) Price’s moeder en de vrouw elkaar in de armen vlogen omdat ze blijkbaar iets gemeen hadden. De vrouw was een vriendin van Price’s moeders zus, die is omgekomen in de oorlog. Het was heel hartverscheurend.
Een paar dagen later zou ik dan langs mogen komen. Vanaf 1 PM zat ik op een stoepje op haar te wachten. Om 6 PM liet ze me telefonisch weten dat ze niet meer kon komen maar ik mocht morgen wel komen. (ja MORGEN ja). Op dat moment had ik al VIJF UUR op haar zitten wachten en was ik zo gefrustreerd, boos en beledigd dat ik bijna in tranen uitbarstte. Ik kon ook niet de volgende dag komen helpen want dan ging mijn vliegtuig naar huis. Dit was mijn ergste cultuurshock of all times; Afrikaanse tijd en planning.

Wat ik wel geweldig vond, ze hebben een geniale manier gevonden om te voorkomen dat er ook maar 1 vuiltje op straat ligt. Iedere laatste zaterdag van de maand, gaat IEDEREEN de straat op om op te ruimen. Alle andere 29 dagen van de maand denk je er dan ook niet aan om iets op straat te gooien want dan ben je een paar weken later extra lang bezig om het weer op te ruimen. Resultaat: Rwanda is een van de schoonste landen van Afrika. Niemand ontkomt aan deze schoonmaak dag, oké alleen de goedbedeelden dan, die kopen hun plicht af, maar de rest van het land kan zich niet schuilhouden. Probeer je hem te smeren in de auto? Dan houdt de politie je tegen en kun je maar beter ‘onderweg’ zijn naar een bomenwinkel omdat je ‘van plan was’ een boom te planten om het land groen te houden. De politie zal vervolgens op je wachten en toekijken hoe jij je ergens willekeurig vandaan geregelde boom in de grond stopt. In je huis cocoonen heeft ook geen zin, want er wordt willekeurig bij huizen aangebeld door de cops en dan wordt je extra hard aan het werk gezet.

Rwanda is naast al het verdriet dat er is geleden een geweldig mooi land vol heuvels, bloemen, dieren, mensen in kleurrijke kleding, vers eten, meren, bossen, savannes en het is prachtig. Een dag zijn we op safari gegaan en olifanten, giraffes, nijlpaarden, krokodillen, apen, zebra’s, buffels.. ik heb ze allemaal gezien! Niet die complete big 5 (geen leeuwen in het wild), maar oog in oog met en olifant een hartslag-overslaande-adembenemende-ervaring.

Op een dag vroeg Price’s vader of we haar zusjes naar school wilden brengen. Het duurde een minuutje voor ik besefte, zitten zij niet op school in Kenia? De vraag was dus of we het leuk vonden om naar Kenia te gaan, de meiden naar school te brengen en dan vervolgens vanuit Nairobi naar Mombasa te vliegen om daar 4 dagen aan een van de mooiste stranden van de wereld te verblijven. Ik wist niet wat ik hoorde. Een paar dagen later vlogen we met zijn vieren naar Nairobi waar we met de meiden uniformen gingen uitzoeken, waar ik nog even met Masai indianen heb gedanst en na emotioneel afscheid te hebben genomen van de zusjes, vlogen Price en ik ‘s avonds naar Mombasa. Daar hebben we vier dagen lang gedanst op Afrikaanse muziek, aan het strand gelegen, een Indiase bruiloft bijgewoond (soort van, we hebben de hele ceremonie vanaf het strand meegekregen), uit kokosnoten gedronken, kameel gereden en gesnorkeld. Een ultieme vakantie in een vakantie, allemaal geregeld door haar vader omdat hij mij verschillende kanten van Afrika wilde laten zien. Ik was erg onder de indruk!

Mijn trip naar Rwanda heeft zoveel verschillende emoties bij me naar boven gebracht.. Van ontroering tot verbazing, van extreem gelukkig tot gefrustreerd, boos en verdrietig, tot dankbaar en bevoorrecht. Er waren zoveel cultuur verschillen waar ik dagen over heb moeten nadenken, ik kan nog wel honderd dingen beschrijven die mij verbaasde of intrigeerde, alles wat is zag was compleet anders dan wat ik ooit eerder heb gezien en ik schrok van mijn eigen emotie fluctuatie. Ik ben ook erg geschrokken van het verschil tussen arm en rijk. Ik voelde me soms erg bezwaard om als een prinses daar door het leven te gaan en alles maar te doen omdat het voor mij toch bijna niets kost. Ik vond het ook heel moeilijk om dingen uit handen te geven, bijvoorbeeld, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het dienstmeisje mijn kleding te laten wassen. Ik trok alles maar gewoon een extra dag aan om het dan vervolgens thuis te wassen. Mijn reis naar Rwanda heeft mij ook erg aan het nadenken gezet over rassen, etniciteit, racisme en huidskleur. Ik was erg bewust van het feit dat ik als enige blanke in een land was waar niemand mijn huidskeur had, daar moest ik erg aan wennen, maar dat ebde weg na een tijd en toen had ik zelf er verschil niet meer door. Ik werd wel de hele dag aangestaard omdat ik er anders uit zag (omdat veel mensen in Rwanda niet beseffen dat staren onbeleefd is vertelde Price) en omdat mensen dachten dat ik een rijke toerist was die misschien wel wat geld kon afstaan, maar ik heb me nooit gediscrimineerd en onwelkom gevoeld. Maar hetzelfde geld voor het verschil tussen Hutu’s en Tusti’s. Ik vind het zo erg dat er nog geen twintig jaar geleden een oorlog als deze heeft plaats gevonden tussen stammen en dat de wereld maar toekeek. Ik kan er nog steeds niet over uit. Ook al is Rwanda een van de mooiste landen dat ik ook heb gezien, je merkt dat er nog steeds een waas van verdriet in de lucht hangt en dat geeft een heel onbestemd gevoel. Ik hoop dat het land van mijn vriendin ooit weer bekend zal zijn om waar het bekend om zou moeten zijn, land of a thousand hills.

Martine

Op mijn fotowebsite http://www.flickr.com/photos/mar10ebakker heb ik wat foto's geplaatst van de reis.

Takke Tent

Hoevoelt een zakenman zich die op 11 september 2001 zijn vliegtuig mist? Hoe voelt een-op-het-altaar-verlaten-bruidje zich die haar huwelijksreis naar Thailand heeft moeten afzeggen en leest over een tsunami op haar droombestemming? Hoe zou Amy Winehouse zich hebben gevoeld als haar laatste tabletje toch een placebo was geweest? Al deze gedachten en realisaties spookten door mijn hoofd na dat ik mijn telefoon dichtklapte na het ontvangen van een belletje van mijn baas.

Het is zomer in Nederland. Ik heb een baantje voor twee maanden bij een rondreizend theater festival en met caravans, tenten, voorstellingen, restaurants, bars, podia en een grote zweefmolen trekken we door het land. Zomer in Nederland kan alle kanten op. Van bloedhete, tropische astmatemperaturen tot donder, bliksem en meters regen. Het festival reist van Rotterdam (regen!!), via Den Haag (benauwd, pff zoo warm..) naar Utrecht (zomer?? Het lijkt wel herfst!) met als eindbestemming Amsterdam (ik leg mijn skipak vast kaar.. gelukkig zitten we nu nog in Utrecht). Heel afwisselend dus en geen scheerlijn aan vast te knopen.

Door het slechte weer is er weinig opkomst in ons Frans georiënteerde restaurantje op de Parade, La Cantine. Iedere dag wordt dan ook minimaal één van de serveersters naar huis gestuurd. Ofwel: naar de tent gestuurd. Het was al een paar dagen onstuimig weer en zondag was het dan mijn buurt om een dagje niet te werken. Voor mij kwam dat eigenlijk wel goed uit want die dag was er een familie feestje bij het huis van mijn neef Joost en het leek me leuk om ook van het partijtje te zijn. De avond van te voren besloot ik dan ook hals over kop om naar Amsterdam te vertrekken en een nachtje (in een echt huis!) bij mijn zusje te slapen. Toevallig had ik nog haar huissleutel in mijn portemonnee zitten en als ik zelf de deur open zou doen, mocht naast haar in bed kruipen.

Na ons gezellige logeerpartijtje vertrok ik de volgende ochtend naar Rhenen, waar mijn neef woont. Op Utrecht centraal miste ik op 1 seconde na de trein en toen ik rustig aan het wachten was op de volgende, ontdekte ik een voicemail bericht van mijn baas op mijn telefoon. Iets met: “Niet meer in je tent slapen, sorry voor het slechte nieuws, waar ben je, wat een geluk, bel maar even terug, sorry.” Ik dacht gelijk dat dronken vandalen misschien mijn tent hadden gesloopt of er in hadden geslapen omdat de tent die nacht leeg stond. Ik belde mijn baas terug om te vragen wat er in godsnaam was gebeurd met mijn huis van stokken. “Vannacht is er een hele grote tak op je tent gevallen, dwars door het tentzijl heen. De tent stokken zijn gebroken en al je spullen zijn kapot en nat. Je caravan buurvrouw schrok wakker van de harde klap en is al een gek naar je tent gerend om te kijken of er iemand in lag, ze durfde eigenlijk niet te kijken omdat ze bang was wat ze zou aantreffen, gelukkig was de tent leeg.” Ik kreeg gelijk een hele nare knoop in mijn maag. Omgekeerde verliefdheidvlinders, meer een boze bijen zwerm in je maag als je een bijenallergie hebt. Mijn God, stel je voor dat ik wel in die tent had gelegen. Op het laatste moment besloot ik naar Amsterdam te gaan die nacht, maar als ik a. geen sleutel had gehad, b. niet kon slapen bij mijn zusje, c. de laatste tram zou missen, d. niet vrij zou zijn die dag daarna, e. mijn familie niet in bij elkaar zou komen.. en nog honderd redenen waarbij ik het hele alfabet kan opsommen, dan had ik dus wel in die tent gelegen en die tak vol op mijn hoofd/slaap/lijf gehad. Die dag had ik toevallig foto’s gemaakt van de camping en naast mijn tent stond inderdaad een hele lange dunne boom (grote tak) die als deze zou omwaaien inderdaad vol door mijn tent zou klappen.. Ik gruwelde van het idee. Na een paar vriendinnen telefonisch up te daten van mijn ‘bijna dood ervaring’ kwam ik aan bij het huis van mijn neef en barste in huilen uit toen ik het aan mijn ouders moest vertellen. Deze schrokken zich ook kapot en iedereen werd helemaal sentimenteel en we proosten er op dat ik nog steeds leefde en dat ‘het maar materiële schade was’. Ook al was ik hartgebroken omdat ik deze tent als huis beschouw en ik hem voor mijn 25^ste verjaardag had gekregen.

Eigenlijk is het lot heel bizar. Ik reis de hele wereld over, van kamperen onder de grootste bomen van de wereld in Amerika, tot wonen in een stad in Engeland waar er wijken zijn waar gang pistool gevechten plaats vinden, van rondtrekken door een derde wereld land als Bolivia tot bergbeklimmen in Peru. Niets aan het handje, maar slapen in een tent in de binnenstad van Utrecht kan dan fataal worden? Door het WEER!??? Ik kan dit niet aan hoor.

Mijn baas vertelde mij dat ik aan het einde van de dag gebeld zou worden door mijn collega die al mijn spullen te drogen zou leggen en mijn tent zou afbreken. Ik had zelf haar nummer niet maar ze zou contact met mij opnemen. Ondertussen hadden al mijn vriendinnen mijn verhaal al weer door gespeeld naar anderen en ging het verhaal als een lopend vuurtje. Van een vriendin-van-vriendin-daar-het-nichtje-van mocht ik een tent lenen, bij die zou ik een nachtje kunnen slapen, van iemand anders vage-kennis-buurjongen mocht ik een slaapzak gebruiken etc. Ik had echt net een reisverzekering afgesloten dus dat zou ook geregeld kunnen worden. Maar die knoop van ‘wat als’ in mijn maag ging maar niet weg. Hoe positief ik het ook probeerde te benaderen, ik was bang voor een ik-durf-nu-nooit-meer-in-een-tent-te-slapen-boehoee-fobie. Toen aan het einde van de dag mijn telefoon ging met een onbekend nummer, kreeg ik mijn collegaatje aan de telefoon. “Ik heb al je spullen te drogen gelegd, de stokken zijn helemaal verbogen en het zijl ik compleet gescheurd.” Vertelde ze me terwijl het medelijden door het stem klonk. Met een brok in mijn keel vroeg ik “Is mijn luchtbed ook kapot?” Dat wist ze niet zeker, dat zou ze nog even voor mij achterhalen. Na een half uur kreeg ik een berichtje. “Martine, er ligt helemaal geen luchtbed in je tent?” Oke, dacht ik, nadenken, wat lag er nog meer voor ik wegging.. “Huh, en ook geen rode koffer en een rode weekendtas met lama’s?” vroeg ik haar. “Nee” zei ze lachend.

Oké… realisatiemomentje...dat meen je toch niet??? het was dus niet mijn tent!!! Calculatie van de emotionele schade.. Voor niets is tranen bij mijn hele familie, voor niets mijn hele sociale netwerk op de hoogte gebracht van mijn urban-legend verhaal, voor niet mijn ouders in de stress dat “de parade mij alleen maar geld kost in plaats van oplevert en dat ik gewoon iedere nacht thuis kon komen naar Zeewolde (wat mij dan weer stress opleverde)”. Het bijzondere vond ik ook dat ik ineens een mazzelaar werd genoemd, toen ik weer op mijn werkplek was de volgende dag. ‘Hee mazzelaar.’ ‘Wat een mazzel heb jij’. Jaaaa dag de mazzel, ik kan hier nog steeds niet over uit hoor. Is een man, waarbij het been op een haartje na niet geamputeerd is omdat de dokters per ongeluk het verkeerde dossier te voorschijn haalden tijdens de operatie, maar daar dan toch op tijd achter komen toen het mes bijna in het been stond, omdat de chirurgen naar de enorme neus van de vent keken.. en realiseerde dat deze man eigenlijk kwam voor een neuscorrectie? Is dat ook een mazzelaar? Als je naar een parkeerplaats terug loopt na een avond stappen en je denk dat je auto weg is, je hoort sirenes en je denkt dat jouw auto is gebruikt voor een ramkraak, maar je blijkt op het verkeerde parkeerpleintje te staan en de sirenes waren om een kat uit de boom te halen.. ben je dan ook een mazzelaar?? Als iemand je opgeeft voor Idols, je bent de meest ongetalenteerde zanger ter wereld, maar je inschrijfformulier raakt kwijt op de redactie en je krijgt nooit een uitnodiging om op de witte ster te staan, ook al wist je niet eens dat je was opgegeven.. ben je dan ook een mazzelaar?? Ik weet het niet hoor, maar een hoop stress voor niets en een hoge hartleeftijd hou je er wel aan over. Gelukkig had een wel weer besef dat het leven kort is en je er een feestje van moet bouwen. En dan wel je eigen slingers ophangen natuurlijk en veel met champagne in het rond spuiten en lekker ongegeneerd emofood eten, want ook al is het leven een feestje, als je sufjes aan de kant gaat zitten als een muurblommeke dan bouw je er natuurlijk ook niets van. Het super afgezaagde, maar wel-waarheid-motto en moraal van dit verhaal is dan ook; geniet van elke dag, want iedere kan je laatste zijn.. maar als het je tijd niet is, dan is ‘t je tent niet!

Martine

Mucho Mooi Madrid Met Mijn Mediterrane Maatjes

Een weekje naar Madrid! Tijdens mijn vrijwilligers werk in California heb ik twee Spaanse meiden ontmoet, Pati en Ana, waarmee ik 24/7 heb doorgebracht aan de Amerikaanse West Coast. Dat was niet altijd 24/7 gezellig op het stand zitten, maar ook bijvoorbeeld na een watervergiftiging 10 dagen in back country (lees:middle of freaking nowhere!!) met zijn drieën in een tent liggen, naast onze zelf gegraven wc/braakbak en om beurten (wie er net dat beetje energie voor kon opbrengen) water halen uit een bron, vuur maken en dat water koken zodat we nog iets binnen kregen. Bijzonder close band dus. Na ons afscheid in december, mailden we elkaar regelmatig, schreven brieven (met de hand, zo negentiende eeuw en zo leuk!) en hielden we vaak skype sessies. Nu, meer dan een half jaar later zien we elkaar eindelijk weer in het echt en dan wel in Madrid. De stad waar zij vandaan komen en samen een appartementje hebben in de binnenstad. Een week vol herinneringen ophalen, sightseen, Spanje ontdekken door de ogen van een Madridse en dat allemaal met een bed en badkamer binnen handbereik jahooe!

Een van mijn UK vriendinnetjes zou mijn komen opzoeken in Nederland. Ik had al mijn vrije dagen aan elkaar geplakt en dit precies uitgerekend tijdens de verhuizing van de Parade van stad naar stad. Maar door het te laat regelen van haar visum, jaaa African style, kon ze niet meer komen en had ik onverwacht een weekje vrij. Toen bedacht ik mij dat dit het ultieme moment was om Pati en Ana op te zoeken. Online vond ik een van de drie laatste tickets naar Madrid met Ryan Air, en met alleen 10 kilo handbagage (geen koffers incheck voor de besparing) stond ik 1,5 week later op het vliegveld van Eindhoven. Maar 10 kilo is 10 kilo natuurlijk, dus de Ryan Air medewerker deed dan ook extreem moeilijk om mij met mijn 13 kilo wegende tas door te laten. Na het weggeven van zakken drop en stroopwafels aan wildvreemde vakantiegangers (mijn cadeautjes voor alle Spaanse familieleden van de meiden, ik dacht leuk wat Nederlandse cultuur), al mijn vesten en sjaaltjes over elkaar te hebben getrokken, al mijn sierraden om, plus 3 zonnebrillen in mijn haar, mijn boeken in mijn hand, en mijn camera en ipod in mijn snaar strakke spijkerbroekzakken te hebben gepropt, was mijn tas dan toch precies 10 kilo en mocht ik doorlopen. ‘Ga je naar Syberie op vakantie?’ vroeg een meisje naast me in de rij van de douane. Niet grappig, heb het al zo warm, wil gewoon door die poortjes en alles weer in mijn tas stoppen.

Op het vliegveld van Madrid zou ik worden opgehaald door Pati en haar vader, maar omdat Pati zelf toevallig die dag terug kwam vanuit Budapest, moest ik een paar uurtjes wachten op het vliegveld. Het leuke van alleen reizen is dat het zo gemakkelijk is om contact te leggen met andere einzelgänger reizigers, dus in het vliegtuig had ik een jongen ontmoet die gezellig samen met mij heeft gewacht op het Madridse Schiphol en daarna door Pati’s vader afgezet werd in de binnenstad. Was de reis gelijk gezellig begonnen!

De meiden wonen in een super schattig, kleurrijk appartementje midden in het centrum. Iedere dag van 16:00 tot 21:00 gingen de meiden naar cursus, omdat ze door de Spaanse recessie geen baan kunnen vinden en door deze cursus meer kans op een baan hebben. (Iets met landkaart tekenen.) Op die momenten was ik of lekker aan het siesta-en in hun huisje of de buurt aan het verkennen met mijn camera in de aanslag als een doorgezomerde toerist. Madrid is zo bonito!! Groot paleis, enorme witte gebouwen, standbeelden overal, parken.. Het enige dat een beetje mist (jaa sorry toch iets aan te merken) is het strand. Madrid is kokend heet en een beetje uitwaaien aan de kust zou ultiem zijn. Maar er zijn wel andere chillplekken te vinden voor verkoeling. Mijn favoriete ‘buiten siesta plek’ was in wat wij noemde het ‘posh park’. Hier merk je niets van de recessie, golfballen vliegen in het rond en pushup boys met merk zwembroeken liggen lekker pootje te baden en aan hun abs the werken tegelijkertijd Ik spreidde mijn handdoekje uit bij een fonteintje, lekker voet in het water, pootje baden, tot er uit het niets een beveiliger een heel verhaal tegen me ging flippen. Tot op de dag van vandaag geen idee wat hij nou bedoelde, ik denk dat ik mijn geoliede been misschien niet in de fontein had moeten hangen. Ook een groepje Spaanse tieners gingen een heel verhaal tegen me verkondigen over iets met een papier op mijn rug. (‘Papier’ en ‘rug’ begreep ik dan nog net in het Spaans) Toen ik thuis kwam realiseerde ik me dat het kaartje nog aan mijn nieuwe bikini zat. Gênant!

’s Avonds als de meiden uit de cursus kwamen, gingen we de staat in waar allemaal schattige barretjes zaten, om een Vino Tinto te drinken. Zo leuk, bij ieder wijntje kregen we een hapje, zo hoefde we nooit avond te eten (’s middags eten ze hier al warm). Dat Spaanse ritme bevalt me wel, rond drie uur lunchen, beetje slapen daarna, ’s avonds laat pas eten, zodat je de hele nacht energie hebt om te dansen en pas 7 uur in de ochtend in je bed ligt na het uitgaan zonder dat je ook maar een moment door hebt dat het al ochtend is.

Pati’s ouders hadden me uitgenodigd voor een traditioneel Spaans maal in een Zuid Spaans visrestaurant. Door Zuid Amerika heb ik natuurlijk wel wat Spaanse kennis opgedaan maar om te zeggen dat het Spaanse habla-en heel soepeltjes ging, is ook wat overdreven. Een greep uit een paar zinnen waarvan ik toch echt dacht dat ik het bij het juiste einde had: ‘Wat vindt u nou van vorken?’ (Wat vindt u nou van stierenvechters?) ‘In Holland donderdagt het best wel vaak.’ (In Holland regent het best wel vaak.) Gelukkig vonden ze het hilarisch. Het restaurantje lag vlak naast de arena voor stierenvechten en het interieur was daar op aangepast met foto’s van stierenvechtpartijtjes aan alle muren. Om 11 uur moesten we in een klein zaaltje komen en gingen we met een kaarsje een liedje zingen voor de heilige maagd. (Spanjaarden zijn vaak katholiek en dit was een traditionele ceremonie.) Pati en ik vonden en zo vreemd (zij had dit ook nog nooit meegemaakt) en we hadden al aardig wat vino op (haar papi bleef me maar bijschenken) dat we alleen maar moesten lachen, helemaal tijdens oleee oleeee (het refrein) en toen we gingen dansen met de kaarsjes in onze handen viel al het kaarsvet over mijn hand dus toen gilde ik ‘olee olee‘ extra hard eruit.
Weer thuis, tijdens het afscheid, ging Pati’s vader een dansje doen op de straat, zong keihard ‘olee olee’e en ‘ Martinaaa berry goooood!!’ en toen verdrietig, Martina je bent te laat, onze zoon heeft net een vriendinnetje, anders werden we familia hahaha.

Ana en Pati hebben beiden ‘environment’ gestudeerd en omdat het heel lastig is om een baan te vinden in Recession-Spain at the moment, doet Ana vrijwilligers werk in een ziekenhuis voor roofvogels. Uilen, valken, adelaars, gieren.. alle vogels die gewond zijn gevonden in de omgeving van Madrid, worden daar opgevangen en beter gemaakt. Een ochtend mocht ik meelopen met haar, net buiten Madrid in een natuurgebied, om te zien met wat voor soort werkzaamheden ze zich dagelijks bezig houdt. Ze liet me zien waar de operatie kamer was voor de vogels (zo bizar, er lag een ooievaar op een operatie tafel!), baby vogeltjes die gevoerd werden door haar collega’s en allemaal soorten roofvogels die kippenkuikens gevoerd kregen. Best gruwelijk om te zien hoe kleine valken een kuiken verslinden, die half hun eigen afmeting is, maar door het geld gebrek van de kliniek kan juist voedsel niet worden aangeschaft. Normaal gesproken eten deze roofvogels bijvoorbeeld reptielen en slangen, maar het is te duur om deze dieren als voedsel te kweken. Ana kan bijvoorbeeld ook niet worden betaald, omdat al het geld wordt gestoken in de operaties van de dieren. De kooien en de hele kliniek ziet er verwaarloosd uit, wat het zo triest maakt want de opvang is zo een goed initiatief. De manier waarop Ana mij alles liet zien, zo gepassioneerd en vol liefde met alle dieren en de natuur, deed me realiseren dat werken in de wereld van de conservatie zo veel meer in harmonie is dan wereld in de wereld van bijvoorbeeld mode. Ana legde mij uit, ‘hier is geen competitie, iedereen probeert je zo veel mogelijk te leren, zonder dat ze bang zijn dat je een concurrent wordt of uiteindelijk een betere kliniek zal opzetten dan zij, het gaat erom dat iedereen die deze richting kiest van de natuur houdt en wil proberen om met elkaar de natuur te redden.’ Die gedachte gang ontroerde me echt, niets competitie, niets elkaar kennis misgunnen. Ik vind het zo erg voor de meiden dat ze zo hard proberen een baan te vinden maar dat het een onmogelijke situatie is. Op de terugweg van het vogel opvangcentrum zagen we een man naast ons in de trein een krant lezen. ‘Spanje en Italië op het randje’ zei te kop in het Spaans. Ana las de kop en keek me hulpeloos aan, ‘zal deze situatie ooit over gaan’?

Heel Spanje staat dus financieel op zijn kop, mensen raken iedere dag hun baan kwijt, op het ‘Sol’ (bekend) plein staat een permanent protestteam folders uit te delen en te protesteren om de overheid bewust te maken dat er iets moet gebeuren….. en bij een willekeurig zwembad in hartje Madrid zijn een groep bejaarde vrouwen met te veel vrije tijd ruzie aan het maken om het perfecte plekje voor hun handdoek. Doordat Madrid niet naast het strand ligt, zoals bijvoorbeeld Barcelona, zijn publieke zwembaden hier erg populair. Van alles komt daar, hitsige tieners, zwem grage Don Juans die aan hun spieren willen werken, jonge meiden die aan een relatie met Don Juan willen werken, kinderen die vrolijk rond spartelen, synchroon zwemmers, aqua-aerobicers en een hele populatie aan bejaarde vrouwen vol Spaans temperament. Niet zomaar bejaarde vrouwen, maar volgens Pati het meest typisch hoe je het kunt krijgen. Mijn confrontatie met deze dames begon toen wij rond een uurtje of half 11 bij het zwembad aankwamen. (Het zwembad ging om 11 uur open, maar wij dachten om 10, veel te vroeg dus we moesten een half uurtje wachten.) Onze aankomst werd al zwaar afgekeurd door de met weerspiegelde zonnebril blikken van deze vrouwen die hun gestifte lippen minachtend tuitte. ‘In de rij staan!!’ gilde eentje toen wij op een stoepje gingen zitten. ‘Wij zitten hier al vanaf 9 uur te wachten, dus jullie gaan niet onze plek innemen jonge meiden’. Ik denk dat hier een soort van frustratie van generatie kloof aan de oppervlakte kwam, (misschien bang dat we ze inhalen door naar het zwembad te rennen, wat zij niet kunnen) door zo te keer te gaan. Dus wij rustig afwachten tot de deuren open gingen en voegde ons toen achter de wachtende vrouwen. Dit werd ook niet gewaardeerd want blijkbaar voegden we ons iets te ver naar voren in de rij. Een explosie van boze vrouwen stemmen dan we naar achter moesten, ‘plek-innemers!’. Oke tanquilloooo!! Maak je niet zo druk. Maar ondertussen was de toon gezet en waren alle vrouwen geïrriteerd. Pati hoorde een vrouw zeggen, ‘ ik heb constant geteld dat er 10 mensen voor me in de rij stonden, ik snap niet waarom nou ineens 11 mensen voor me staan, wie is die gene die is voor gegaan?’ Toen ze erachter kwamen dat een vrouw (type: look a like van Ursula a la de kleine zeemeermin in een knal roze badpak met bloemen badmuts) werd deze vrouw letterlijk door de rest van de clan geboycot. We zagen haar later aan de andere kant van het zwembad een plekje vinden voor zichzelf, en het komende half uur hoorde Pati ze beklagen over deze vrouw, dat ze altijd voor kroop en het nu maar eens afgelopen moest zijn. (Wij waren naast de omatjes gaan liggen, omdat dat zogenaamd de beste plek was volgend hen). Wij met ons aso gedrag werden ook uitgebreid besproken. Mijn god, wat een drama!! Om totally helemaal nada.

Het weekend, toen de meiden eindelijk vrij waren (Pati was het weekend weg, had ze al eeuwen afgesproken met vriendinnen dus ik was alleen met Ana) hebben we benut met dansen, sangria drinken, siesta’s en rondwandelen in de stad. Ana had me meegenomen naar een verjaardag van een studiegenootje van haar. Een pool party. Als dolle honden in het zwembad springen op opblaasbedden, beetje tennissen (die dude had een tennisbaan achter zijn huis, niet normaal) en daarna traditionele bbq. Een paar vriendinnen van Ana spraken (gebrekkig) Engels, dus dat was fijn maar heb ook een uur ‘gepraat’ met een meisje die mij vertelde (in het Spaans) hoe ze ten huwelijk was gevraagd door haar vriend in Rome voor een fontein, en ik begreep bijna alles!

Toen moesten we opnieuw afscheid nemen. Wel krop in mijn keel, maar goed gelukkig door moderne technieken zien we elkaar snel weer virtueel. Echt geweldig om vriendinnetjes te hebben in andere plekken, zo zie je andere werelden door hun ogen. Met een vlucht van een paar uurtjes weer terug op Nederlandse (vochtige) bodem, waar het blijkbaar de hele week herfst was in plaats van tropisch zoals in Madrid. Tas uitpakken, Parade-tas weer inpakken en gaan met die banana, op naar volgende Parade locatie. Utrecht.

Hasta Luego!

Martine

Theaterfestival de Parade @ Rotterdam

Jaaa dat gaat rap hè, ik zei toch dat ik snel zou zijn met mijn volgende blog?
Ik zit op mijn typstoel (lees:tuinstoel) dus tik gewoon even door, dit keer blog ik over mijn nieuwe job op theaterfestival de Parade.

De Parade is een rondreizend festival dat begint in juni in Rotterdam (10 dagen), dan doorreist naar Den Haag (10 dagen), vervolgens naar Utrecht gaat (15 dagen) en uiteindelijk eindigt in augustus in Amsterdam (15 dagen). Omdat ik deze zomer niet in Coventry ben (door het extreem hoge aantal gemigreerde studenten in Cov, is het zo moeilijk een baan te vinden daar, dat je zelfs voor bijbaan bij Tesco (een soort Appie Heijn) door 3 voorrondes moet om vakkenvuller te worden, kijk dat kan ik dus niet aan.) bedacht ik me een paar maanden geleden dat ik dan liever de zomer in Nederland doorbreng, met een leuke, goed betaalde baan, die ik kan combineren met tijd doorbrengen met vrienden en familie in plaatst van de hele zomer het koelvak van de Tesco aan te vullen, met no social life omdat alle andere import studenten wel lekker thuis zijn.

Een baan in Nederland dus. Maar waar? Of wat? Ik heb geen huis in een werkvruchtbaar gebied in Nederland op dit moment, omdat ik mijn boeltje natuurlijk naar de UK heb gepakt. (Mam, pap, ik vind Zeewolde heerlijk om te zijn, maar op die advertentie na op het raam van de AH, scholieren gezocht, zag ik ook niet veel vacatures). Ik was dus opzoek naar een baan waarbij onderdak included is. Door mijn USA ranger ervaringen, ben ik het gewend om maanden in een tent te leven, dus toen een vriendinnetje (Marianne, aan jou de credits) mij het geniale idee gaf om bij een festival te gaan werken (festival = slapen in tent) ben ik als een gek gaan zoeken naar een baantje bij een festival wat een paar maanden zou duren. De Parade. Ik vond een advertentie op de Parade facebook (van je (sociale)netwerken moet je het hebben) die zocht naar bediening voor bij Restaurant La Cantine. La Cantine is een Frans georiënteerd restaurant ( met de lekkerste boeuf bourguignon en creme brulee ooit geproefd) die meereist met de Parade. Het restaurant is dit jaar voor het eerst te vinden op de Parade, dus extra spannend voor de eigenaar. De producten die worden gebruikt zijn veelal biologisch en van locale boeren. Net als de hele uitstralen van de Parade, heel verantwoord dus en heel leuk om voor te werken. Na mijn sollicitatie gesprek in april (de dag van de English Wedding, kijk ook al was ik dan niet aanwezig bij HET moment voor de Britten, en kon ik die heerlijke, onromantische, ongemakkelijke nerveusheids kus niet in het echt zien, ik was goed bezig voor mijn eigen toekomst) werd ik alleen nog maar enthousiaster over mijn summerplan. Het restaurant concept klonk goed, mijn baas was aardig en het idee van werken bij het festival leek me ineens helemaal geweldig.

De Parade is een theater festival waarbij in iedere stad voorstellingen (dans, theater, toneel, muziek, cabaret, klein kust etc..) worden gecombineerd met life muziek optredens van iedere avond een andere band, goed eten en drinken, een silent disco (waar je met koptelefoon op in een stille ruimte dans, heel geestig) een zweefmolen (gaat extreem hard) een ‘bak je eigen poffertjeskraam’ , heel veel gezelligheid en terrasjes en dat alles op een kleurrijk terrein waar voor iedereen die ook maar een beetje cultuur door zijn bloed voelt stromen wel iets te beleven is.

Twee maanden later heb ik net mijn eerste stad (Rotterdam) Parade overleefd. De dag dat ik terug kwam uit Engeland, had ik 24 uur om een tent/luchtbed (=huis voor de komende 2 maanden) aan te schaffen, koffer uit pakken, nieuwe koffer inpakken en vertrekken naar Rotterdam. In de stromende regen (we zijn weer in Nederland, of is dat raar om te zeggen als je in bRitAIN woont?) mijn tentje voor de eerste keer opgezet. Gelukkig was hij nieuw en was alles netjes dicht geritst waardoor ik niet in een zwembad mijn luchtbed hoefde neer te leggen, maar alles netjes droog bleef, behalve ikzelf, want haringen in een parkeerplaats slaan in de regen, maakt je nat en is best lastig tussen de tegels mikken met water in je oog. Wel super leuk op de camping, ranger gevoelens kwamen direct weer terug. (Alleen nu wel echte wc’s en douches!) Iedereen was gelijk heel aardig, vrolijk en gezellig op de camping en ook met mijn collega’s klikte het direct. Mijn tentbuuf Eva was meteen mijn paradekameraadje en alle momenten dat we samen vrij waren gingen we Rotterdam ontdekken, naar voorstellingen op de Parade of doorzakken na het werken met andere collega’s.

In de 10 dagen dat de parade in Rotterdam heeft gestaan is ‘het weer ‘ omgeslagen van extreme regenval, naar halve tornado windvlagen, naar tropische hittegolf. De Parade Rotterdam stond echt in het teken van ‘het weer’ net zo als het gemiddelde gespreksonderwerp van de Parade bezoeker. Daar hou ik dan weer van, de ene dag hoor je mensen zeggen, ‘wat een regen hè, ja hele Parade in het water gelopen, ik zou willen dat ze zomer zou beginnen en het weer wat warmer wordt in plaats van deze herfst buien, geen lol aan’. Een paar dagen later, EINDELIJK lekker weer, hoor je mensen zeggen, LETTERLIJK GEHOORD: ‘pfff nou vind het wel een beetje TE warm hoor, zo broeierig, echt benauwd, vind er geen klap aan dit tropische weer, zo kun je toch niets ondernemen??’ Hahaha Nederlanders en het weer (ik kan er zelf ook wat van ik weet het ), ik hou er toch zo van.

Naast het weer dus, waren er genoeg andere dingen te beleven op de Parade. Ik heb heel veel voorstellingen gezien (niet om WEER over het WEER te beginnen, maar door het slechte weer mocht ik vaak eerder stoppen wat betekende, tijd om shows te bekijken). Van Hans Zimmerman, de idiote goochelaar, tot Ali B die richting cabaretier op gaat, van een Electro Punk optreden van Hade (je kent haar wel, ze speelt in heel vee Nederlandse films/series) tot sexueel getinte dansvoorstellingen. In de avond speelden er altijd bands in de tent waar La Cantine gedurende de dag was. (ja was iedere avond weer feest om de mensen van de tafels te jagen met als reden dat de tafels weg moesten om een dansvloer te creëren, bluuugg ik wil niet dansen (ook letterlijk gehoord) en tot mensen waar ik boos op moest worden of ze nou alsjeblieft mij die barkruk terug wilde geven, gaf iedere avond wel weer grand finale) Deze bands waren van een Arabische band tot die gozer van Rambo en Rambo die liedjes ging blèren, van oude rock&rollers tot een kinderband met doven tolk. (Heel geestig). Super leuk allemaal. Ook onderling met het personeel een heel familiair gevoel, de bediening meiden ook allemaal meiden die van reizen houden en kunstzinnige dingen studeren, dus had het gelijk naar mijn zin.

Na 10 daagse werkweek (was tussendoor 1 dag vrij en even naar A’dam op en neer gegaan) toch wel erg gesloopt en ik ben nu bijkomsessie aan het houden in Zeewolde. Maar morgen begint de Parade al weer in Den Haag (ik ben jarig het weekend dus hoef pas maandag te beginnen). De locatie schijnt dichtbij het strand te zijn en als het WEER WEER tropisch wordt? Dan kan er misschien eindelijk gebakken worden op het strand!

Dit is mijn meest recente update! Ik zal over 10 dagen de Den Haagse Parade sferen up to date bloggen. Tot dan, enjoy tropisch Hollandia!

Martine

African mood, limitless learning, friend/sister visits & city trips.

Het is weer een tijdje geleden dat ik mijn website heb geüpdate met verhalen uit het mijlenverre Coventry, maar vandaag tiet zat want ben een weekje in het zeer rustige Zeewolde (saaiwolde at the moment, want met bliksemflitsen om me heen weinig te beleven, ben zelfs bang dat mijn computer zo een inslag krijgt, maar gevaartje wagen voor een blog hoor er bij natuurlijk).

Na een weekje in Holland te zijn geweest om de verjaardag van de Kannegin te vieren (gelijk weer Britse landverrader, want hun prins ging trouwen de dag voor onze queens bday, en ik heb NL verkozen boven UK.) ging ik weer terug naar mijn studiestadje. Het was wel te heerlijk om weer even thuis in Nederland te zijn. Niet alles wat is zei werd meteen weer opgevat als ‘rude’ of ‘way to honest’, zoals wat ik in Coventry bijna dagelijks hoor, lekker in het Vondelpark liggen, kaas eten yeaaah, mijn familie zien, paaseieren zoeken, vriendinnen herenigingen, slapen in mijn ‘eigen’ bed en als backpacker door Amsterdam zwerven. Deze oplading had ik nodig om mijn nieuwe intense semester (3 maanden waren in 1 maand gepropt zodat we extra lange zomer vakantie zouden hebben, best pittig) met frisse moed te beginnen.

De intensheid van mijn semester was niet te onderschatten. Iedere dag, een maand lang, had is les van 11 :00 tot 16:00 en dan moest er per week 1 a 2 essays ingeleverd worden. Gelukkig had ik al mijn essays van het vorige semester gehaald en een soort van strategie voor mezelf bedacht hoe ik deze extreme essay productie ging aanpakken. Non stop in de bieb zitten en vierkante ogen achter mijn laptop ontwikkelen hebben mij daar bij geholpen. Verder werkte ik samen in een groepje met andere internationale studenten. We hadden weer heerlijk veel conflicten, over op tijd (te laat!!) komen, wie doet wat, spelfouten (neee google translate is NIET betrouwbaar, begrijpt niemand dat nou?), strategieën, onderwerpen (nee de Nigeriaanse verkiezingen zijn niet voor iedereen het ultieme onderwerp om een 4000 woorden essays over te schrijven) etc, maar daar wil ik mijn geïnteresseerde bloglezer niet verder mee vervelen.

Gelukkig hield ik er ook nog een sociaal leven op na dus plande ik iedere weekend tripjes met Coventry friends, om niet alleen maar met mijn neus in de boeken te zitten.

Ondertussen ging het met de cultuurverschillen ook steeds beter, ik probeerde me aan te passen aan de Afrikaanse mentaliteit van het gros van mijn vriendengroep. Realiteitsvoorbeeldje: ik ging samen met 4 Afrikaanse vrienden een weekendje naar Scotland roadtrippen, om cultuur van onze Noorderburen te ontdekken en om Kenia aan te moedigen in een internationale rugby match. We zouden om 12 uur in de middag vertrekken omdat het een rit van 8 uur naar Scotland is en dan zouden we in de avond daar aankomen. Om 10 uur had ik mijn essay ingeleverd voor de deadline, had ik mijn tas gepakt en rond 11 stond ik voor de deur het huis van de gene vanaf waar we zouden vertrekken. Lekker dacht ik, nog even een uurtje voor vertrek alles doornemen voor de trip. Toen ik om een uurtje of 3 ‘s middags vroeg, wanneer we nou eindelijk zouden gaan (we waren nog steeds aan het wachten op de jongen die ons op kwam halen met de auto) gingen mijn vrienden die jongen bellen om te vragen of hij er bijna was. Hij zei, nog een uurtje. Ondertussen hadden mijn vrienden honger, en in plaats van een broodje naar binnen schuiven zoals ‘wij’ dat zouden doen, werd er uitgebreid gekookt, eerst even naar de markt voor eten kopen, een maaltijd bereiding van langer dan een uur, uiteindelijk zijn we om 18:30 vertrokken. Ik had op dat moment bijna 10 mental breakdown momenten van stress gehad, ‘we komen veeeeelste laaaaat’, ‘uren in het donker rijden’,’straks mogen we het hostel niet meer in’…. maar toen draaide ik de stress knop om in een Afrikaanse modus, en vond het eigenlijk wel relax dat ik eigenlijk niet anders hoefde dan naar de markt gaan, eten en naar reggae muziek luisteren.

Met mijn Afrikaanse vrienden ben ik dus weekendje in Scotland geweest, geweldige tijd gehad, wij deden roadtrip met z’n 5en maar daar waren nog 20 vrienden van vrienden uit Kenia en hebben het hele weekend met die grote groep rugby gekeken, sightseeing gedaan en gedanst.
Met mijn Duitse vriendinnetje ben ik 2 daagjes naar Dublin gegaan (we vonden vliegtickets die net zo duur waren als retourticket als vanaf ons stadje een enkeltje met de trein naar London kopen). Guinness gedronken (ontdekt dat Guinness record book of records eigenlijk dus vernoemd is naar dit donker bruine bier, dat lichtje was nooit eerder gaan branden), naar Ierse pub gegaan, bands gezien (mijn Duitse vriendin is heel erg into Rock&Roll en neemt mij overal mee naar toen, heel leuk!), de hele stad verkent, naar een gevangenis geweest (als toerist) waar allemaal Engelse/Ierse oorlogsgeschiedenis lag (durfde bijna niet te zeggen dat wij in Engeland wonen, als je soms Ieren hoort praten over Engelsen (nog steeds), ik zei maar veelvuldige dat ik een toerist uit Nederland was). Ik ben met Ellie (zo heet Duitse vriendin) ook een weekendje naar Leeds gegaan, Rock&Roll stad van Engeland, waar we naar een bandoptreden van ‘Black Lips’ gingen (een Amerikaanse band) die Ellie kende van interviews voor radioprogramma’s die ze had gemaakt. Na het optreden werden we uitgenodigd voor een feest bij iemand thuis en de band zou daar ook zijn. Ik heb nog nooit een schattig Engels huisje van plafond tot kelder zo afgebroken zien worden. In iedere kamer waren mensen aan het musiceren, filosofeerden over dode artiesten die ik als Rock&Roll amateur niet kende (schaam-schaam) de muren aan het bekladden, out aan het gaan, spacen op enorme collecties drug en letterlijk de boel aan het afbreken.. sex, drugs & rock&roll zeg maar, alleen het zien van sex is me (gelukkig!!) gespaard gebleven. Toen er traptreden en de leuning naar beneden vielen en iemand vol door de trap zakte vroeg ik Ellie of we please konden gaan want voelde me niet echt meer op mijn gemak in deze jeugdelijke subculture.

Naast zelf de UK ontdekken heb ik ook mensen uit Nederland kunnen laten zien hoe mijn leventje in Coventry er aan toe gaat. Carolien en mijn vriendinnetje Lieke zijn langs geweest en met beide heb ik een geweldige tijd gehad. Mn zusje heb ik meegenomen naar mijn klas (lerares: ‘kijk! Twee Martines!’), Lemmington Spa (schattig stadje vlak bij Cov), de bars en clubs waar ik uit ga met mijn vrienden, ze heeft iedereen met wie ik omga ontmoet en ik was heel erg onder de indruk van haar Engelse skills. Coventry dacht dat er een kloon van mij in town was, want zelfs na vertrek van mijn zusje zeiden mensen mij gedag waar ik nog nooit mee had gesproken (maar die ik wel met Carolien heb zien praten met uitgaan.) Zo fijn om haar even bij mij te hebben! Ook met Lieke was het geweldig. Lieke kwam langs het weekend dat ik mijn laatste week in Engeland had voordat ik terug zou gaan naar NL. Om haar komst en mijn afscheid te vieren had ik een grote bbq georganiseerd in de tuin waar ik woon. Nadat ik op advies van Price (mijn Rwandeese vriendin) iedereen een uitnodiging had gestuurd dat de bbq om 16:00 begon, kwam iedereen (volgens Afrikaanse planning) tegen een uurtje of 19:00 opdagen en hadden we een heerlijke avond in de zon, met heel veel eten, drinken en gezelligheid. Verder zijn Lieke en ik een dagje naar Oxford geweest en deden we net of we Oxfordse nerd studenten waren en gingen we vervolgens stiekem door alle Universiteitstuinen lopen. Het leek net of we een rol speelde in ‘Harry Potter en de geheime tuinen van Oxford’. Zo mooi! Verder heerlijk gechilled in het park, uitgegaan, pyjama party gehouden en toen was het al weer voorbij. Heel leuk om Engeland te delen met mensen uit Nederland. Ik had bijvoorbeeld Lieke al verteld dat meiden in Engeland zich heel bijzonder (lees: bloot) kleden tijden het uitgaan. Logischerwijs dacht ze dat ik mijn verhalen aandikte en overdreef, maar op het moment dat wij het Coventry uitgaansleven betrede kreeg Lieke de shock van haar leven. Engelse meiden zijn echt heel naakt. ‘I told you sooo!!’ We hebben heel wat entertainment filmpjes gemaakt met Britse babes in de hoofdrol. Erg he, is dat racistisch?

Mijn laatste dag in Coventry was heel dubbel en chaotisch. Lieke was net vertrokken, ik miste haar gelijk al weer als crazy want in die paar dagen leek het wel of ze bij mij woonde in Engeland en realiseerde ik hoe moeilijk het soms is om familie en vrienden niet om je heen te hebben. Gelukkig had een afscheidsetentje met mijn beste coventriendinnetjes (Price, Ellie & Sally) en we beloofden elkaar dat we na de zomer elkaar weer zouden zien (ook al studeren zij deze zomer allemaal af (zij zijn in september begonnen en ik in januari) ook al zullen zij misschien verhuizen naar andere steden in de UK omdat daar meer kansen zijn voor banen. In ieder geval heb ik tot nu toe een geweldige tijd gehad in Engeland, mede door deze meiden, heb wel vertrouwen dat ik het na de zomer weer net zo fijn zal hebben in Engeland als tot nu toe.

Ojaa over school nog even, want daarvoor ben ik natuurlijk in Engeland. Ik heb al mijn vakken van de eerste 2 semesters nu afgerond en voor alles mooie cijfers gehaald, waar ik heel blij mee ben, want heb heel hard gewerkt tot nu toe. Nu is mijn opleiding halverwege. Na de zomer heb ik nog 1 specialisatie semester en dan moet ik mijn afstudeerscriptie gaan schrijven. Maar eerst heb ik 3 maanden zomervakantie, die ik spendeer in Nederland. Ik heb een baan gevonden bij Theaterfestival de Parade en ga bij restaurant ‘La Cantine’ werken. Dit is een rondreizend festival die via Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Amsterdam gaat. Ik beloof hier snel over te bloggen.

Thank you blogvolgers! Ik probeer niet zo lang meer tussen mijn volgende verhalen te laten.
Bedankt voor het trouwe volgen.

Regards,

Martine

Culture shocks, nerdheid en cityhoppen.

Hi guys!

Het is een tijdje geleden (moest eerst weer even wat meemaken om te schrijven, en typ de hele dag voor school dus soms zijn mijn vingers te moe om ook nog een blog bij te houden, maar hier gaan we dan!) Een update vanuit Coventry.

In de tussentijd ben ik gelukkig verhuist naar een ander pand, wel in het zelfde complex, maar niet meer flatmaten met super freak. Daar ben ik zo blij mee, paar weken geleden heeft hij van de politie namelijk officiële waarschuwing gehad (nog 1x iets doen en hij moet half jaar de bak in!!) omdat hij een meisje uit die flat had aangevallen omdat ze ruzie hadden of het raam open of dicht (!) moest tijdens koken (?) en ze moest zich verdedigen door terug te vechten met een stoel (?) tot de politie met piepende bandjes aan kwam tuffen. Heel raar verhaal, maar goed hij is dus op het randje van prison. Vind het wel te bizar voor woorden dat er eerst a million dingen moeten gebeuren voor hij eindelijk officieel die kamer uit moet, maar ik heb een top nieuw huis waarbij ik de keuken alleen maar met 1 andere dude en een lege kamer deel, dus prima.(Mijn kamer is ook zo veel mooier en geweldig uitzicht op allemaal Engelse huizen en onze tuin vol met bloemen, spring is in the air!!)

Mijn nieuwe flatmaat is trouwens ook heel bijzonder(maar niet prisonbreak material). We hebben iedere dag wel cultuur shock met elkaar. (Volgens mij vind hij het ongelofelijk hoe een te tegenovergestelde, te uitgesproken mening ik heb over alles, maar dat maakt het wel heel geestig). Elke dag hebben we wel discussies, maar iedere dag zegt hij weer, Martine greatest housemate ever. Ik ben een keer op zondag met hem mee gegaan naar zijn Nigeriaanse kerk en heb nog nooit zo iets overweldigen meegemaakt. Hij had missie: bekeer Martine in het leven geroepen en ik moest vervolgens met allemaal mensen in discussie, er werd voor me gebeden, het gospelkoor ging zingen en ik moest soort van mee doen, want ik echt niet wilde en mensen gingen niet stilletjes voor zichzelf bidden, maar keihard, iedereen tegelijk met God praten en dansen. Vond het erg bijzonder om te zien, maar is niets voor mij.

Oh, en hij maakt iedere week een hele grote pan soepachtig iets, met allemaal vissen met hoofden erin en dat staat dan de HELE WEEK in de keuken te meuren en dan aan het einde van de week is het op en maakt hij nieuwe. De soep eet hij met zijn handen. Ik vind het zo goor dat ik dan zeg uuulllgg ik kan het niet aan!! Hij zegt dan dat hij het heel vreemd vind dat ik brood met kaas maak. (Is toch niet zo raar of ben ik nou heel kaaskoppig bezig?) Haha culture shock dus!

Het wordt hier ook al wat zomerweer dus ben heel blij! Heb vlakbij mijn huis een park waar ik vaak rondjes ga rennen (tot ik halve blessure had door te overdreven rondjes te rennen en nu al 2 weken als een manke rond loop, maar op zich ook wel weer voordeel want heb allemaal nieuwe Engelse woordengeleerd, mank, kneuzing, namen voor voetbotjes.. heb een dokter gevonden en weet nu ook alle buslijnen uit mn hoofd :)

Verder mijn leventje hier, door de week ben ik een te erge nerd, probeer zo veel mogelijk te lezen, kijken (mega veel films/docu’s in de bieb), schijven voor essays etc. In de weekenden onderneem ik leuke dingen.

Een paar weken geleden was Silvia, vriendinnetje van vroega (die naar Spanje verhuisde toen we klein waren en toen naar Argentinië verhuisde toen we groot waren(hebben elkaar daar ook gezien)) een week naar London om een baan te zoeken. Ze heeft geen baan gevonden maar we hebben wel het hele weekend London samen ontdekt, zijn naar een tango club gegaan, als echte London ladies op zondag door het park gelopen met de hond van haar nichtje (daar logeerden we) en zijn we naar een enorme zondag mark gegaan waar alle LDN hippies (hipster heten ze, de nieuwe hippies, die serieus denken dat ze in de jaren 60 leven, en alles in jaren 60 stijl doen) waren.

Andere weekenden doe ik locale stedentripjes met mn vriendinnetjes of gaan we naar concerten of dansen in Afrikaanse bars. Ik heb super leuke meiden uit Afrika ontmoet en ze nemen me mee naar alle verjaardagen/feestjes van hun neven en nichten. Of we doen foodfuifen waar iedereen eten maakt van zijn eigen land (ik maak meestal spaghetti, weten ze toch niet,kan nergens boerenkool vinden namelijk :)).

Vorig weekend heb ik reunietje gehad met Nicola (London) en Andy (Duitsland) die ik van vrijwilligers werk in USA ken. We hebben gesightseent in Coventry, fish&chips en scones gegeten, Shakespears geboorte dorp bezocht, St Patricks day gevierd (barmannen met groen geverfde gezichtjes en Guinness drinken) en we zijn naar Cardiff(Wales) gegaan. Super tof, binnen 3,5 uur waren we in Wales met de bus en daar het weekend in hostelletje geslapen. Op zondag hadden we afgesproken met een Welshmen ranger collega van ons uit USA en was heel grappig om reünie te hebben in totaal ander land.

Deze week voor de laatste week les en dan een maand om nog 3 essays te schrijven voor mijn nieuwe blok begint. Dan is mijn eerste semester al voorbij! Dus wordt wel heftig want had me toch wel beetje vergist in hoe academisch verantwoord een essay moet zijn. (Mijn eerste ingeleverde versies, zijn echt gênant als ik het terug kijk, maar had zo geen idee waar ik mee bezig was. Maar nu na veel oefenen wel gelukkig.) Nog tijd zat dus om te herschrijven en researchen. Gelukkig kan researchen overal want voor 1 essay bijvoorbeeld schrijf ik over homofobia in Uganda, en heb een paar Ugandan vrienden en ik kan ze alles vragen, informatie uit de eerste bron super tof!

Met mijn Chinese klasgenootjes heb ik nog steeds niet heel veel bonding, maar dat komt ook omdat ik laatst boos ben geworden op ze. Voor het vak ‘film’ moest iedereen een presentatie geven met een groep en een film vertonen. Hun film was over China (verrassend) in het Chinees (natuurlijk) zonder ondertiteling (serieus!?!?) en ik was de enige niet Chinees sprekende die dag in de klas en was zo verbaasd dat dit op een Engelse universiteit gebeurde dat ik ontplofte en zei dat we in Engeland studeren en als ik een Chinese film van 2,5 uur had willen kijken, zonder ondertiteling, ik wel in China was gaan studeren. Ik denk dat de bom van non communicatie gewoon een keer moest ontploffen want nu is het weer soort van goed gemaakt want ze hebben mij en mijn Duitse vriendin uitgenodigd om van de week Coca Cola kip te komen eten. Dus ik denk dat we nu op soort van vriendschapsluiting punt zijn aangekomen :)

Toen ik vorig weekend terug kwam van Wales en mijn bus op station Coventry aankwam dacht ik ineens, oh yes ben weer thuis. Was helemaal verrast door deze gedachte, betekend denk ik wel dat ik me goed heb gesetteld en het naar mijn zin heb. Mis NL wel en iedereen maar het idee dat het niet andere kant van de wereld is, is toch wel fijn.

Dat zijn wel zo een beetje de updates van de afgelopen tijd.

Hoe is het in NL?? Vondelparken al weer vol bezaaid met mensen? Ooh zo fijn dat het lente is!

Ik hoop dat alles goed gaat!

Liefs, Martine