Hoevoelt een zakenman zich die op 11 september 2001 zijn vliegtuig mist? Hoe voelt een-op-het-altaar-verlaten-bruidje zich die haar huwelijksreis naar Thailand heeft moeten afzeggen en leest over een tsunami op haar droombestemming? Hoe zou Amy Winehouse zich hebben gevoeld als haar laatste tabletje toch een placebo was geweest? Al deze gedachten en realisaties spookten door mijn hoofd na dat ik mijn telefoon dichtklapte na het ontvangen van een belletje van mijn baas.

Het is zomer in Nederland. Ik heb een baantje voor twee maanden bij een rondreizend theater festival en met caravans, tenten, voorstellingen, restaurants, bars, podia en een grote zweefmolen trekken we door het land. Zomer in Nederland kan alle kanten op. Van bloedhete, tropische astmatemperaturen tot donder, bliksem en meters regen. Het festival reist van Rotterdam (regen!!), via Den Haag (benauwd, pff zoo warm..) naar Utrecht (zomer?? Het lijkt wel herfst!) met als eindbestemming Amsterdam (ik leg mijn skipak vast kaar.. gelukkig zitten we nu nog in Utrecht). Heel afwisselend dus en geen scheerlijn aan vast te knopen.

Door het slechte weer is er weinig opkomst in ons Frans georiënteerde restaurantje op de Parade, La Cantine. Iedere dag wordt dan ook minimaal één van de serveersters naar huis gestuurd. Ofwel: naar de tent gestuurd. Het was al een paar dagen onstuimig weer en zondag was het dan mijn buurt om een dagje niet te werken. Voor mij kwam dat eigenlijk wel goed uit want die dag was er een familie feestje bij het huis van mijn neef Joost en het leek me leuk om ook van het partijtje te zijn. De avond van te voren besloot ik dan ook hals over kop om naar Amsterdam te vertrekken en een nachtje (in een echt huis!) bij mijn zusje te slapen. Toevallig had ik nog haar huissleutel in mijn portemonnee zitten en als ik zelf de deur open zou doen, mocht naast haar in bed kruipen.

Na ons gezellige logeerpartijtje vertrok ik de volgende ochtend naar Rhenen, waar mijn neef woont. Op Utrecht centraal miste ik op 1 seconde na de trein en toen ik rustig aan het wachten was op de volgende, ontdekte ik een voicemail bericht van mijn baas op mijn telefoon. Iets met: “Niet meer in je tent slapen, sorry voor het slechte nieuws, waar ben je, wat een geluk, bel maar even terug, sorry.” Ik dacht gelijk dat dronken vandalen misschien mijn tent hadden gesloopt of er in hadden geslapen omdat de tent die nacht leeg stond. Ik belde mijn baas terug om te vragen wat er in godsnaam was gebeurd met mijn huis van stokken. “Vannacht is er een hele grote tak op je tent gevallen, dwars door het tentzijl heen. De tent stokken zijn gebroken en al je spullen zijn kapot en nat. Je caravan buurvrouw schrok wakker van de harde klap en is al een gek naar je tent gerend om te kijken of er iemand in lag, ze durfde eigenlijk niet te kijken omdat ze bang was wat ze zou aantreffen, gelukkig was de tent leeg.” Ik kreeg gelijk een hele nare knoop in mijn maag. Omgekeerde verliefdheidvlinders, meer een boze bijen zwerm in je maag als je een bijenallergie hebt. Mijn God, stel je voor dat ik wel in die tent had gelegen. Op het laatste moment besloot ik naar Amsterdam te gaan die nacht, maar als ik a. geen sleutel had gehad, b. niet kon slapen bij mijn zusje, c. de laatste tram zou missen, d. niet vrij zou zijn die dag daarna, e. mijn familie niet in bij elkaar zou komen.. en nog honderd redenen waarbij ik het hele alfabet kan opsommen, dan had ik dus wel in die tent gelegen en die tak vol op mijn hoofd/slaap/lijf gehad. Die dag had ik toevallig foto’s gemaakt van de camping en naast mijn tent stond inderdaad een hele lange dunne boom (grote tak) die als deze zou omwaaien inderdaad vol door mijn tent zou klappen.. Ik gruwelde van het idee. Na een paar vriendinnen telefonisch up te daten van mijn ‘bijna dood ervaring’ kwam ik aan bij het huis van mijn neef en barste in huilen uit toen ik het aan mijn ouders moest vertellen. Deze schrokken zich ook kapot en iedereen werd helemaal sentimenteel en we proosten er op dat ik nog steeds leefde en dat ‘het maar materiële schade was’. Ook al was ik hartgebroken omdat ik deze tent als huis beschouw en ik hem voor mijn 25^ste verjaardag had gekregen.

Eigenlijk is het lot heel bizar. Ik reis de hele wereld over, van kamperen onder de grootste bomen van de wereld in Amerika, tot wonen in een stad in Engeland waar er wijken zijn waar gang pistool gevechten plaats vinden, van rondtrekken door een derde wereld land als Bolivia tot bergbeklimmen in Peru. Niets aan het handje, maar slapen in een tent in de binnenstad van Utrecht kan dan fataal worden? Door het WEER!??? Ik kan dit niet aan hoor.

Mijn baas vertelde mij dat ik aan het einde van de dag gebeld zou worden door mijn collega die al mijn spullen te drogen zou leggen en mijn tent zou afbreken. Ik had zelf haar nummer niet maar ze zou contact met mij opnemen. Ondertussen hadden al mijn vriendinnen mijn verhaal al weer door gespeeld naar anderen en ging het verhaal als een lopend vuurtje. Van een vriendin-van-vriendin-daar-het-nichtje-van mocht ik een tent lenen, bij die zou ik een nachtje kunnen slapen, van iemand anders vage-kennis-buurjongen mocht ik een slaapzak gebruiken etc. Ik had echt net een reisverzekering afgesloten dus dat zou ook geregeld kunnen worden. Maar die knoop van ‘wat als’ in mijn maag ging maar niet weg. Hoe positief ik het ook probeerde te benaderen, ik was bang voor een ik-durf-nu-nooit-meer-in-een-tent-te-slapen-boehoee-fobie. Toen aan het einde van de dag mijn telefoon ging met een onbekend nummer, kreeg ik mijn collegaatje aan de telefoon. “Ik heb al je spullen te drogen gelegd, de stokken zijn helemaal verbogen en het zijl ik compleet gescheurd.” Vertelde ze me terwijl het medelijden door het stem klonk. Met een brok in mijn keel vroeg ik “Is mijn luchtbed ook kapot?” Dat wist ze niet zeker, dat zou ze nog even voor mij achterhalen. Na een half uur kreeg ik een berichtje. “Martine, er ligt helemaal geen luchtbed in je tent?” Oke, dacht ik, nadenken, wat lag er nog meer voor ik wegging.. “Huh, en ook geen rode koffer en een rode weekendtas met lama’s?” vroeg ik haar. “Nee” zei ze lachend.

Oké… realisatiemomentje...dat meen je toch niet??? het was dus niet mijn tent!!! Calculatie van de emotionele schade.. Voor niets is tranen bij mijn hele familie, voor niets mijn hele sociale netwerk op de hoogte gebracht van mijn urban-legend verhaal, voor niet mijn ouders in de stress dat “de parade mij alleen maar geld kost in plaats van oplevert en dat ik gewoon iedere nacht thuis kon komen naar Zeewolde (wat mij dan weer stress opleverde)”. Het bijzondere vond ik ook dat ik ineens een mazzelaar werd genoemd, toen ik weer op mijn werkplek was de volgende dag. ‘Hee mazzelaar.’ ‘Wat een mazzel heb jij’. Jaaaa dag de mazzel, ik kan hier nog steeds niet over uit hoor. Is een man, waarbij het been op een haartje na niet geamputeerd is omdat de dokters per ongeluk het verkeerde dossier te voorschijn haalden tijdens de operatie, maar daar dan toch op tijd achter komen toen het mes bijna in het been stond, omdat de chirurgen naar de enorme neus van de vent keken.. en realiseerde dat deze man eigenlijk kwam voor een neuscorrectie? Is dat ook een mazzelaar? Als je naar een parkeerplaats terug loopt na een avond stappen en je denk dat je auto weg is, je hoort sirenes en je denkt dat jouw auto is gebruikt voor een ramkraak, maar je blijkt op het verkeerde parkeerpleintje te staan en de sirenes waren om een kat uit de boom te halen.. ben je dan ook een mazzelaar?? Als iemand je opgeeft voor Idols, je bent de meest ongetalenteerde zanger ter wereld, maar je inschrijfformulier raakt kwijt op de redactie en je krijgt nooit een uitnodiging om op de witte ster te staan, ook al wist je niet eens dat je was opgegeven.. ben je dan ook een mazzelaar?? Ik weet het niet hoor, maar een hoop stress voor niets en een hoge hartleeftijd hou je er wel aan over. Gelukkig had een wel weer besef dat het leven kort is en je er een feestje van moet bouwen. En dan wel je eigen slingers ophangen natuurlijk en veel met champagne in het rond spuiten en lekker ongegeneerd emofood eten, want ook al is het leven een feestje, als je sufjes aan de kant gaat zitten als een muurblommeke dan bouw je er natuurlijk ook niets van. Het super afgezaagde, maar wel-waarheid-motto en moraal van dit verhaal is dan ook; geniet van elke dag, want iedere kan je laatste zijn.. maar als het je tijd niet is, dan is ‘t je tent niet!

Martine