Het heeft maanden geduurd (schaam me very deep) maar hier weer even een update over mijn leven in de UK. Sorry trouwe fans, ik ben voor mijn scriptie (sinds januari mee begonnen) ongeveer 10 uur per dag achter mijn laptop, en ik kon het niet aan om ook nog een bloggertje te typen in mijn vrije tijd. Maar ik heb mijn vierkante oogjes even gefocust, mijn muisvingers gestrekt en mijn hersens gekraakt over wat ik beleefd heb en hier is dan weer een verhaaltje uit Engeland.

Werken vinden zonder ervaring is tegenwoordig mission impossible maar ervaring opdoen zonder werk? Een beetje een wat-was-er-eerder-de-kip-of-het-ei-verhaal. In Engeland hebben ze daar een goede oplossing voor gevonden. ‘Work Experience’. Je solliciteert bij zo veel mogelijk bedrijven, met een gecostomized cv want hier kun niet naar iedereen dezelfde cv opsturen, nee ieder bedrijf krijgt een aangepast CV + motivatiebrief + bijgeleverde opdracht + wat ze nog meer van je eisen = totaal pakket dat vereist is, anders gaat je email gelijk de virtuele prullenbak in. Je gaat door allerlei selectierondes, komt op gesprek of houdt telefonisch lange afstand sollies, allemaal zoals bij een ‘echte baan’ maar dan werk je vervolgens een paar weken lang voor gratis mee in een bedrijf. Jij werk ervaring, zij gratis werknemers. Wat was er dus eerder, nou ik denk de legbatterij.

Met alleen een master diploma heb je dus nog geen gouden toekomst in handen. Dat is natuurlijk ook logisch, je moet ook praktische ervaring op doen, maar in Engeland nemen ze het allemaal wel een stukje serieuzer dan in Nederland. Voorbeeld: ik werk al bijna een half jaar bij een restaurantje als bijbaan en ik loop nog steeds rond met een T-shirt waar ‘training’ opstaat. Voor het geval ik een foutje maak, dan komt dat omdat ik nog ‘in opleiding ben’. For real. Ik serveer kippenvleugels. Voordat ik was aangenomen, moest ik een cv inleveren, een test shift doen, vervolgens met managers praten, dvd’s kijken, online examens maken en toen kon ik aan de slag als serveerster. Iets wat ik al sinds mijn 16^e doe. Dat is UK style. Maar goed, mijn uitdaging was dan ook, een ‘werk ervaring’ opdoen in een media productie bedrijf in 2011 om mijn Britse CV te spekken. Ik heb me kapot gesolliciteerd tot ik via een vriendinnetje die ik uit nog California ken hoorde dat ze contacten had bij Blakeway Productions. Een documentaire productie bedrijf die documentaires voor BBC en Channel 4 maakt. Ik kon mijn geluk niet op en na een heel leuk telefoongesprek met hoofd productie en mijn smeekbetoog waarom ze mij echt daar ervaring moest laten opdoen had ik mijn stage in de pocket.

In California heb ik verschillende vriendinnetjes gemaakt die in London wonen, bij hun mocht ik bivakkeren voor de weken dat ik in de hoofdstad zou verblijven.
Op mijn eerste dag vroeg mijn nieuwe ‘baas’ wat ik precies wilde leren. Ik vertelde dat ik geïnteresseerd was in de journalistieke productie kant van de documentaires, dat ik reseach wilde doen en interview skills wilde creëren. Ze deed gelijk uit de doeken dat docu-maakers eigenlijk geen pauze nemen en dat niemand zich aan kantooruren houdt. Ik zei dat ik me 100% zou overgeven aan hun arbeidscultuur en dat ik zo veel mogelijk leermateriaal in zo kort mogelijke tijd wilde absorberen. Ik werd geplaatst als assistent producer bij een van de freelance documentairemaaksters. Een ambitieuze regisseuse die twee films per jaar maakt van script tot productie, als regisseuse en journalist. Ze reist de hele wereld af, eet alleen maar organisch vega voedsel, heeft een paar maanden in haar leven in de wildernis heeft geleefd om ‘wildlife’ films te produceren, heeft vele celebraties voor haar camera geïnterviewd en is een van de meest gepassioneerde workaholics die ik ooit heb ontmoet. Het klikte tussen ons, ook al kon ik mijn kaken niet op elkaar houden en was zij heel timide en rustig. Vanaf dat moment zou ik niet meer van haar zijde wijken.

Mijn nieuwe bff voor 2 weken was bezig een film te produceren over een Ierse filosoof die veel heeft betekend voor de Amerikaanse Declaration of Indepence. Verder kan ik niet te veel over het onderwerp vertellen in verband met mijn beroepsgeheim, wha wat ben ik toch professioneel. Ik laat wel weten als de docu op BBC te zien is, dan kunnen jullie alleen genieten van dit intrigerende verhaal. Ik moet zeggen toen ze me het onderwerp vertelde wist ik niet goed wat ik erbij moest voorstellen, maar ik werd helemaal meegesleept in het verhaal en had mezelf nooit als filosofie geïnteresseerd beschouwd, maar kon op een geven moment zelfs met een English doctorandus over de Scotish Enlightment babbelen. Wauw wat research wel niet met een leek kan doen.

Ze nam me overal mee naar toe. Van interviews met doctors in de filosofie, tot reconstructie filmdagen met kostuums in geweldige oud Engelse landhuizen. Van mensen filmen op de London Bridge tot koffie drinken op het dakterras van het Hilton Hotel op het Trafalgae Square. Als we op kantoor waren deed ik research voor haar over deze filosoof, gaf suggesties wie ze daar nog meer over zou kunnen interviewen, gaf filmlocatie ideeën en zocht moving images uit nieuws archieven die ze in de docu zou laten monteren. De regisseuse had nog een bewegend oog nodig om zintuigen te visualiseren en toen ik er een beetje bij stond te kijken en in haar nek stond te hijgen kreeg ze het idee dat mijn oog was wat ze zocht. Nu is mijn oog dus, geheel anoniem te zien in de docu, mijn 15 minutes of fame heeft na deze uitzending dus nog maar 14 minuten over, maar he wel leuk toch paps en mams, jullie kinds oog in een BBC docu.

We werkten officieel van 09.30 tot 18.30, maar bijna dagelijks vroeg ze of ik al om 08.00 wilde beginnen en was ik rond een uurtje of 20.00 ’s avonds pas thuis bij mijn vriendinnen. Afgepeigerd maar geïnspireerd en voldaan. Ik raakte direct gewend aan het workaholic wereldje van documentaires maken, maar vond het zo intrigerend dat ik als ik om 06.00 ’s morgens opstond ik niet kon wachten om weer aan de dag te beginnen.

Het werd ineens winter in London. De dag dat ik aankwam was het nog wel te doen, maar hele dagen buiten filmen verkleumde me tot op het bot en als ik ’ s avonds thuis kwam bij Pati’s huis, stond daar als verrassing een vrieskast effect op me te wachten want de verwarming was stuk en de huisbaas weigerde het te maken. Omdat ik als een soort van undercover logee illegaal bij Pati inwoonde voor een paar weken kon ik ook moeilijk klagen bij haar huisbaas dus ik ben naar Primark gegaan en heb een collectie aan fleeze pyjama’s en leggings ingeslagen en die over elkaar gedragen iedere nacht.

London was geweldig in kerst sferen. Momenten die ik in de avond en het weekend kon doorbrengen met vriendinnen waren heerlijk. Kerstmarken, covert garden, salsa dansen in Counden, naar bands met mijn Duitse vriendin Ellie die ik uit Coventry ken, maar die nu in London woont en bij een filmtrailer bedrijf werkt. Ik voelde me helemaal thuis. Helemaal in de ochtend als cosmopolitan, worklifer, met m’n BlackBerry (oudste model ooit, maar zo blij met mijn smartphone ipv stupidphone die ik niet meer aankreeg op een dag) in de Londen tubes. Ik heb heel veel mensen ontmoet en heb zo veel mogelijk proberen aan te pappen voor netwerken en connecties en het leuke vond ik dat iedereen, hoe hoog ook in de ladder van belangrijkheid, iedereen was aardig tegen me en maakte een praatje. Ik heb een paar keer moeten duidelijk maken dat ik na de stage niet terug (?) hoefde te vliegen naar de States (what?? The united?? Of America??) Ik moet echt aan m’n Britse gebral werken, want blijkbaar denken de Britten allemaal dat ik ben geïmporteerd uit Amerika. Maar wel goed dat ze wel denken dat ik Engels sprekend moeder tong ben dan, dat is dan wel weer compliment. Ze vonden het ook leuk om een buitenlandse stagiair te hebben, op een van de reconstructie acteurs na, die me vertelde dat hij het oncomfortabel vond om met mij te spreken omdat ik buitenlands ben. Ik moest daar zo hard om lachen, maar hij bedoelde het op het meest racistische en serieuste manier ooit. Ik vroeg hem of hij dan ook Schotten racistisch benaderde, hij zei dat hij nog nooit in een ander land dan Engeland was geweest en dat hij inderdaad ook niets te maken met Schotten wilde hebben. Toen ik hem vroeg of hij ooit een gesprek had gehad met iemand met een andere huidskleur kon hij het helemaal niet meer aan. Ik was echt geschrokken van deze Redneckische English man. Ik zei dat als mijn afkomst niet echt zijn ‘cup of tea’ was dat ie dan zelf maar zijn cupje of tea moest inschenken.

Ik vond het heel jammer dat mijn stage al weer was afgelopen, maar kon niet veroorloven om nog langer in London te blijven en voor gratis te werken, daar is de stad too expensive voor, niet te doen. Ze zeiden dat ik na mijn scriptie altijd terug mag komen omdat ik zo hard had gewerkt en dat vond ik dan wel weer een prestatie.

Het is nu weer een paar maandjes verder en ondertussen heb ik bij een ander documentaire productie bedrijf een stage gevonden die van start gaat als ik eind april mijn scriptie inlever. Wederom onbetaald, maar ik heb volgende week een trainingsweekend in London waar ik 2 dagen lang leer filmen, geluid opnemen en monteren (de basis) zodat ik dat tijdens mijn stage allemaal zelf mag doen. Dit bedrijf maakt documentaires over racisme, minderheden in de samenleving, culturen, homofobie.. allemaal onderwerpen waar ik sterk in geïnteresseerd ben dus ik ben erg blij met deze kans. Mijn scriptie gaat over hoe digitale media zoals YouTube gebruikt kunnen worden om documentaires realistischer en vanuit het oogpunt van het publiek gemaakt kunnen worden, dus hopelijk kan ik deze kennis overbrengen bij mijn stage en er een (freelance) baan uitslepen.

Dat was weer even een Coventrupdate. Verder gaat alles goed. Ik woon tegenwoordig (sinds januari) in een nieuw huis met hele schattige Franse meiden. Verder nonstop aan het scriptie schrijven en daarnaast veel aan het dansen. Mijn nieuwe huisgenootjes zijn heel goed in Salsa en ik ga steeds mee naar de lessen. Erg leuk! Oja, en ik heb tegenwoordig Chinese les, om beetje te integreren met mijn klas. Moeilijk! Ik probeer al 3 weken tot 10 te tellen. Kom niet verder dan ling, ieeeee, aaarrr, san. (0123)

Ik hoop dat alles in Nederland ook zijn gangetje gaat? Jammer he van eleven city tour! Gelukkig is het nu weer lente! Ik kom in April weer even terug als een echte nationalist, oranje door Amsterdam te zwalken!

Martine