Een weekje naar Madrid! Tijdens mijn vrijwilligers werk in California heb ik twee Spaanse meiden ontmoet, Pati en Ana, waarmee ik 24/7 heb doorgebracht aan de Amerikaanse West Coast. Dat was niet altijd 24/7 gezellig op het stand zitten, maar ook bijvoorbeeld na een watervergiftiging 10 dagen in back country (lees:middle of freaking nowhere!!) met zijn drieën in een tent liggen, naast onze zelf gegraven wc/braakbak en om beurten (wie er net dat beetje energie voor kon opbrengen) water halen uit een bron, vuur maken en dat water koken zodat we nog iets binnen kregen. Bijzonder close band dus. Na ons afscheid in december, mailden we elkaar regelmatig, schreven brieven (met de hand, zo negentiende eeuw en zo leuk!) en hielden we vaak skype sessies. Nu, meer dan een half jaar later zien we elkaar eindelijk weer in het echt en dan wel in Madrid. De stad waar zij vandaan komen en samen een appartementje hebben in de binnenstad. Een week vol herinneringen ophalen, sightseen, Spanje ontdekken door de ogen van een Madridse en dat allemaal met een bed en badkamer binnen handbereik jahooe!

Een van mijn UK vriendinnetjes zou mijn komen opzoeken in Nederland. Ik had al mijn vrije dagen aan elkaar geplakt en dit precies uitgerekend tijdens de verhuizing van de Parade van stad naar stad. Maar door het te laat regelen van haar visum, jaaa African style, kon ze niet meer komen en had ik onverwacht een weekje vrij. Toen bedacht ik mij dat dit het ultieme moment was om Pati en Ana op te zoeken. Online vond ik een van de drie laatste tickets naar Madrid met Ryan Air, en met alleen 10 kilo handbagage (geen koffers incheck voor de besparing) stond ik 1,5 week later op het vliegveld van Eindhoven. Maar 10 kilo is 10 kilo natuurlijk, dus de Ryan Air medewerker deed dan ook extreem moeilijk om mij met mijn 13 kilo wegende tas door te laten. Na het weggeven van zakken drop en stroopwafels aan wildvreemde vakantiegangers (mijn cadeautjes voor alle Spaanse familieleden van de meiden, ik dacht leuk wat Nederlandse cultuur), al mijn vesten en sjaaltjes over elkaar te hebben getrokken, al mijn sierraden om, plus 3 zonnebrillen in mijn haar, mijn boeken in mijn hand, en mijn camera en ipod in mijn snaar strakke spijkerbroekzakken te hebben gepropt, was mijn tas dan toch precies 10 kilo en mocht ik doorlopen. ‘Ga je naar Syberie op vakantie?’ vroeg een meisje naast me in de rij van de douane. Niet grappig, heb het al zo warm, wil gewoon door die poortjes en alles weer in mijn tas stoppen.

Op het vliegveld van Madrid zou ik worden opgehaald door Pati en haar vader, maar omdat Pati zelf toevallig die dag terug kwam vanuit Budapest, moest ik een paar uurtjes wachten op het vliegveld. Het leuke van alleen reizen is dat het zo gemakkelijk is om contact te leggen met andere einzelgänger reizigers, dus in het vliegtuig had ik een jongen ontmoet die gezellig samen met mij heeft gewacht op het Madridse Schiphol en daarna door Pati’s vader afgezet werd in de binnenstad. Was de reis gelijk gezellig begonnen!

De meiden wonen in een super schattig, kleurrijk appartementje midden in het centrum. Iedere dag van 16:00 tot 21:00 gingen de meiden naar cursus, omdat ze door de Spaanse recessie geen baan kunnen vinden en door deze cursus meer kans op een baan hebben. (Iets met landkaart tekenen.) Op die momenten was ik of lekker aan het siesta-en in hun huisje of de buurt aan het verkennen met mijn camera in de aanslag als een doorgezomerde toerist. Madrid is zo bonito!! Groot paleis, enorme witte gebouwen, standbeelden overal, parken.. Het enige dat een beetje mist (jaa sorry toch iets aan te merken) is het strand. Madrid is kokend heet en een beetje uitwaaien aan de kust zou ultiem zijn. Maar er zijn wel andere chillplekken te vinden voor verkoeling. Mijn favoriete ‘buiten siesta plek’ was in wat wij noemde het ‘posh park’. Hier merk je niets van de recessie, golfballen vliegen in het rond en pushup boys met merk zwembroeken liggen lekker pootje te baden en aan hun abs the werken tegelijkertijd Ik spreidde mijn handdoekje uit bij een fonteintje, lekker voet in het water, pootje baden, tot er uit het niets een beveiliger een heel verhaal tegen me ging flippen. Tot op de dag van vandaag geen idee wat hij nou bedoelde, ik denk dat ik mijn geoliede been misschien niet in de fontein had moeten hangen. Ook een groepje Spaanse tieners gingen een heel verhaal tegen me verkondigen over iets met een papier op mijn rug. (‘Papier’ en ‘rug’ begreep ik dan nog net in het Spaans) Toen ik thuis kwam realiseerde ik me dat het kaartje nog aan mijn nieuwe bikini zat. Gênant!

’s Avonds als de meiden uit de cursus kwamen, gingen we de staat in waar allemaal schattige barretjes zaten, om een Vino Tinto te drinken. Zo leuk, bij ieder wijntje kregen we een hapje, zo hoefde we nooit avond te eten (’s middags eten ze hier al warm). Dat Spaanse ritme bevalt me wel, rond drie uur lunchen, beetje slapen daarna, ’s avonds laat pas eten, zodat je de hele nacht energie hebt om te dansen en pas 7 uur in de ochtend in je bed ligt na het uitgaan zonder dat je ook maar een moment door hebt dat het al ochtend is.

Pati’s ouders hadden me uitgenodigd voor een traditioneel Spaans maal in een Zuid Spaans visrestaurant. Door Zuid Amerika heb ik natuurlijk wel wat Spaanse kennis opgedaan maar om te zeggen dat het Spaanse habla-en heel soepeltjes ging, is ook wat overdreven. Een greep uit een paar zinnen waarvan ik toch echt dacht dat ik het bij het juiste einde had: ‘Wat vindt u nou van vorken?’ (Wat vindt u nou van stierenvechters?) ‘In Holland donderdagt het best wel vaak.’ (In Holland regent het best wel vaak.) Gelukkig vonden ze het hilarisch. Het restaurantje lag vlak naast de arena voor stierenvechten en het interieur was daar op aangepast met foto’s van stierenvechtpartijtjes aan alle muren. Om 11 uur moesten we in een klein zaaltje komen en gingen we met een kaarsje een liedje zingen voor de heilige maagd. (Spanjaarden zijn vaak katholiek en dit was een traditionele ceremonie.) Pati en ik vonden en zo vreemd (zij had dit ook nog nooit meegemaakt) en we hadden al aardig wat vino op (haar papi bleef me maar bijschenken) dat we alleen maar moesten lachen, helemaal tijdens oleee oleeee (het refrein) en toen we gingen dansen met de kaarsjes in onze handen viel al het kaarsvet over mijn hand dus toen gilde ik ‘olee olee‘ extra hard eruit.
Weer thuis, tijdens het afscheid, ging Pati’s vader een dansje doen op de straat, zong keihard ‘olee olee’e en ‘ Martinaaa berry goooood!!’ en toen verdrietig, Martina je bent te laat, onze zoon heeft net een vriendinnetje, anders werden we familia hahaha.

Ana en Pati hebben beiden ‘environment’ gestudeerd en omdat het heel lastig is om een baan te vinden in Recession-Spain at the moment, doet Ana vrijwilligers werk in een ziekenhuis voor roofvogels. Uilen, valken, adelaars, gieren.. alle vogels die gewond zijn gevonden in de omgeving van Madrid, worden daar opgevangen en beter gemaakt. Een ochtend mocht ik meelopen met haar, net buiten Madrid in een natuurgebied, om te zien met wat voor soort werkzaamheden ze zich dagelijks bezig houdt. Ze liet me zien waar de operatie kamer was voor de vogels (zo bizar, er lag een ooievaar op een operatie tafel!), baby vogeltjes die gevoerd werden door haar collega’s en allemaal soorten roofvogels die kippenkuikens gevoerd kregen. Best gruwelijk om te zien hoe kleine valken een kuiken verslinden, die half hun eigen afmeting is, maar door het geld gebrek van de kliniek kan juist voedsel niet worden aangeschaft. Normaal gesproken eten deze roofvogels bijvoorbeeld reptielen en slangen, maar het is te duur om deze dieren als voedsel te kweken. Ana kan bijvoorbeeld ook niet worden betaald, omdat al het geld wordt gestoken in de operaties van de dieren. De kooien en de hele kliniek ziet er verwaarloosd uit, wat het zo triest maakt want de opvang is zo een goed initiatief. De manier waarop Ana mij alles liet zien, zo gepassioneerd en vol liefde met alle dieren en de natuur, deed me realiseren dat werken in de wereld van de conservatie zo veel meer in harmonie is dan wereld in de wereld van bijvoorbeeld mode. Ana legde mij uit, ‘hier is geen competitie, iedereen probeert je zo veel mogelijk te leren, zonder dat ze bang zijn dat je een concurrent wordt of uiteindelijk een betere kliniek zal opzetten dan zij, het gaat erom dat iedereen die deze richting kiest van de natuur houdt en wil proberen om met elkaar de natuur te redden.’ Die gedachte gang ontroerde me echt, niets competitie, niets elkaar kennis misgunnen. Ik vind het zo erg voor de meiden dat ze zo hard proberen een baan te vinden maar dat het een onmogelijke situatie is. Op de terugweg van het vogel opvangcentrum zagen we een man naast ons in de trein een krant lezen. ‘Spanje en Italië op het randje’ zei te kop in het Spaans. Ana las de kop en keek me hulpeloos aan, ‘zal deze situatie ooit over gaan’?

Heel Spanje staat dus financieel op zijn kop, mensen raken iedere dag hun baan kwijt, op het ‘Sol’ (bekend) plein staat een permanent protestteam folders uit te delen en te protesteren om de overheid bewust te maken dat er iets moet gebeuren….. en bij een willekeurig zwembad in hartje Madrid zijn een groep bejaarde vrouwen met te veel vrije tijd ruzie aan het maken om het perfecte plekje voor hun handdoek. Doordat Madrid niet naast het strand ligt, zoals bijvoorbeeld Barcelona, zijn publieke zwembaden hier erg populair. Van alles komt daar, hitsige tieners, zwem grage Don Juans die aan hun spieren willen werken, jonge meiden die aan een relatie met Don Juan willen werken, kinderen die vrolijk rond spartelen, synchroon zwemmers, aqua-aerobicers en een hele populatie aan bejaarde vrouwen vol Spaans temperament. Niet zomaar bejaarde vrouwen, maar volgens Pati het meest typisch hoe je het kunt krijgen. Mijn confrontatie met deze dames begon toen wij rond een uurtje of half 11 bij het zwembad aankwamen. (Het zwembad ging om 11 uur open, maar wij dachten om 10, veel te vroeg dus we moesten een half uurtje wachten.) Onze aankomst werd al zwaar afgekeurd door de met weerspiegelde zonnebril blikken van deze vrouwen die hun gestifte lippen minachtend tuitte. ‘In de rij staan!!’ gilde eentje toen wij op een stoepje gingen zitten. ‘Wij zitten hier al vanaf 9 uur te wachten, dus jullie gaan niet onze plek innemen jonge meiden’. Ik denk dat hier een soort van frustratie van generatie kloof aan de oppervlakte kwam, (misschien bang dat we ze inhalen door naar het zwembad te rennen, wat zij niet kunnen) door zo te keer te gaan. Dus wij rustig afwachten tot de deuren open gingen en voegde ons toen achter de wachtende vrouwen. Dit werd ook niet gewaardeerd want blijkbaar voegden we ons iets te ver naar voren in de rij. Een explosie van boze vrouwen stemmen dan we naar achter moesten, ‘plek-innemers!’. Oke tanquilloooo!! Maak je niet zo druk. Maar ondertussen was de toon gezet en waren alle vrouwen geïrriteerd. Pati hoorde een vrouw zeggen, ‘ ik heb constant geteld dat er 10 mensen voor me in de rij stonden, ik snap niet waarom nou ineens 11 mensen voor me staan, wie is die gene die is voor gegaan?’ Toen ze erachter kwamen dat een vrouw (type: look a like van Ursula a la de kleine zeemeermin in een knal roze badpak met bloemen badmuts) werd deze vrouw letterlijk door de rest van de clan geboycot. We zagen haar later aan de andere kant van het zwembad een plekje vinden voor zichzelf, en het komende half uur hoorde Pati ze beklagen over deze vrouw, dat ze altijd voor kroop en het nu maar eens afgelopen moest zijn. (Wij waren naast de omatjes gaan liggen, omdat dat zogenaamd de beste plek was volgend hen). Wij met ons aso gedrag werden ook uitgebreid besproken. Mijn god, wat een drama!! Om totally helemaal nada.

Het weekend, toen de meiden eindelijk vrij waren (Pati was het weekend weg, had ze al eeuwen afgesproken met vriendinnen dus ik was alleen met Ana) hebben we benut met dansen, sangria drinken, siesta’s en rondwandelen in de stad. Ana had me meegenomen naar een verjaardag van een studiegenootje van haar. Een pool party. Als dolle honden in het zwembad springen op opblaasbedden, beetje tennissen (die dude had een tennisbaan achter zijn huis, niet normaal) en daarna traditionele bbq. Een paar vriendinnen van Ana spraken (gebrekkig) Engels, dus dat was fijn maar heb ook een uur ‘gepraat’ met een meisje die mij vertelde (in het Spaans) hoe ze ten huwelijk was gevraagd door haar vriend in Rome voor een fontein, en ik begreep bijna alles!

Toen moesten we opnieuw afscheid nemen. Wel krop in mijn keel, maar goed gelukkig door moderne technieken zien we elkaar snel weer virtueel. Echt geweldig om vriendinnetjes te hebben in andere plekken, zo zie je andere werelden door hun ogen. Met een vlucht van een paar uurtjes weer terug op Nederlandse (vochtige) bodem, waar het blijkbaar de hele week herfst was in plaats van tropisch zoals in Madrid. Tas uitpakken, Parade-tas weer inpakken en gaan met die banana, op naar volgende Parade locatie. Utrecht.

Hasta Luego!

Martine