Na anderhalf jaar wonen in de oksel van Engeland (ja ik heb het ook niet bedacht die flaterende bijnaam) heb ik na lange handgeschreven lijsten met pro’s en con’s besloten om toch nog een tijdje in het land van bonen in tomatensaus, halve liters bier, links rijden, queuen, health and safety en met-zonder-jas-naar-buiten (ook in de winter) te blijven. Ik ben gegrepen door dit land en wil proberen mijn carrière op te bouwen in London. De stad waar alles Elisabeth of Victoria heet, waar iedereen kalm blijft en maar door gaat (de nationale slogan), waar iedere dag een nieuw avontuur is, waar bijzondere mensen van over de hele wereld elkaar ontmoeten en waar alles mogelijk is en niets vreemd of te gek.

Toch vertrok ik wel met een brok in mijn keel uit Coventry. Afscheid nemen van alle herinneringen en vrienden die weer terug zouden gaan naar land van herkomst was toch wel zwaar. Dat is het nadeel van enige Europeaan zijn, ik ben de enige die zonder er ook maar enigszins moeite voor te doen, onbeperkt in Engeland mag blijven, terwijl mijn vrienden gedwongen terug moeten omdat hun visum is verlopen. Maar ik was ook extreem excited om naar London te verhuizen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel erg blij dat ik in Coventry heb gestudeerd. Ik heb me ontpopt tot een uber-nerd en binnen de gecalculeerde tijd mijn Master’s gehaald, omdat ik niet afgeleid werd door een aanbod van honderden culturele activiteiten wat in London wel anders is. Toch ben ik blij dat ik nu in een stad woon waar ‘als je er klaar mee bent, je klaar bent met je leven’. Daarbij had ik het wel gehad om in een stad te wonen waar naast een hoop lol en multi-culti-coolheid ook hele trieste dingen gebeuren waar je bij staat. Wat ik bijvoorbeeld niet zal missen is dat ik ‘s avond door mijn straat loop en word verward met tippelende meiden (door hoerenlopers… maar ook door prostituees zelf!! (hee are you new here? Uhm no I am just trying to cross the street, thanks though)) die voor mijn deur staan opgesteld omdat ze blijkbaar hebben besloten die locatie als tippelzone te verkiezen. Of op een maandag middag een bewusteloze prostituee vinden met haar gezicht in een modderplas en ik na een woordenwisseling met haar tandloze pimp toch een ambulance bel om vervolgens de schreeuwende wakker worden vrouw die onder de littekens zit, stijf van de drugs, te troosten en omhelzen. Dat zal ik ook niet missen. Ik zal er verder ook niet te diep op ingaan voor alle jeugdige bloglezers, maar geloof me dit kan echt alleen in Armpitry.

London!!! Na een emotionele verhuis trip met een mijn new bvdf (best van-driver-friend.. een man met zijn van (busje) waarvan ik bij aankomt in Londen alles wist. Bijvoorbeeld dat hij net uit de bak kwam omdat hij de minnaar van zijn vrouw in een rolstoer had geslagen. Het was erg gezellig.) kon het avontuur beginnen. Ik zou een maand bij mijn California ranger vriendin Pati logeren in haar kamer en vanuit daar met haar en haar huisgenootje/Spanish amiga Elena, met zijn drietjes een appartement zoeken. Het enige wat niet heel relax was, was dat hun huisgenoten niet mochten weten dat ik daar ook woonde anders zouden ze door de huisbaas het huis uitgezet worden. En geloof me, onopvallend ergens wonen, dat is lastig. Op een dag was ik de Pianist aan het kijken en terwijl ik me in een freaky way heel erg verbonden voelde met de hoofdpersoon besefte ik dat ik die pianist en ik erg veel gemeen hadden (naast het feit dat ik de vlooienmars in een razend tempo kan hameren op een piano). Ik was aan het onderduiken voor Pati en Elena’s Duitse huisgenoot! Een keer hoorde ik hem op de gang en toen ben ik zelfs als een schrikreactie in een kast gaan zitten, wat me dan weer deed denken aan een andere beroemdheid. Gelukkig had ik overdag een stage bij een documentaireproductie bedrijf wat me een goede dag activiteit gaf en wat een erg leerzame ervaring was. Net als mijn vorige werkervaring ging ik als een uitgebuite vrijwilliger aan de slag om maar zo veel mogelijk te leren van websites bouwen, filmen, scrips schrijven, interviewen en hoe zwaar maar inspirerend het leven is al onafhankelijke filmmaker. Ik heb zelf een trailer voor een van zijn docu’s gemonteerd en had daarvoor nooit met monteerprogramma’s gewerkt dus was erg proud (en blut) na deze ervaring. Gelukkig had ik mezelf door de druk van onderduiking een strak regime aangemeten waarbij ik iedere ochtend van 8 tot 11 banen en huizen zocht , dan van 11 tot 7 stage liep en vervolgens van het Londense leven genoot. De dag dat mijn stage was afgelopen ging ik aan de slag als Nederlandse/Engelse gids bij een tourgids fietsbedrijf die rondleidingen door de binnenstad van Londen organiseert. Het enige probleem was dat ik A. de weg totaal niet kende en daarbij ik B. behalve Big Ben en de London Eye ook niets wist van Londen. Iedere dag fietste ik vol overgave met mijn collega’s mee om me de route aan te leren en in de middag las ik vakliteratuur (The Lonely Planet and Wikipedia ahum) om me alle ins en out van Londen aan te leren. Na twee weken was ik klaargestoomd voor mijn eerste toer. Met mijn hart in mijn keel heb ik 17 man een informatie overdoses gegeven van de Romeinen tot bijna ieder lid van het Engelse koningshuis. Over ieder steentje en gebouw verteld wat ik wist tot ik realiseerde, misschien is dit niet voor iedereen even boeiende informatie. Daarbij was halverwege de rit de weg afgesloten en moest ik een alternatieve route bedenken die ik zelf niet kende en toen ik me realiseerde dat ik op Piccalilly Circus was (keep calm, ride on!!), was het enige wat ik dacht, aaah dus dit is Piccalilly Circus. Ik had eigenlijk een soort rood gele plastic tent verwacht. Ga dan maar eens de expert uithangen als iedereen vraag wat is dit voor een fontein? Weet je de weg nog wel? Wat is dit voor een geboooouuuwww?? Mijn god wat schaamde ik me. Maar goed. Dat is verder nog veel vaker gebeurd en ik bleef iedere keer maar rustig en ging maar door en iedere middag ging ik na de toers weer door de stad om alternatieve routes te bedenken just in case. Nu ben ik gelukkig volleerd gids en in plaats van halve hartaanvallen voor weg-kwijt-raak-sessies geniet ik nu heel erg van mensen een leuke tijd bezorgen, relax een beetje fietsen door Londen, kletsen met iedereen en lekker bruin en fit worden. Helemaal nu het zonnetje eindelijk schijnt! Ik heb ook meerdere malen in een poncho met stromende regen mijn toer gedaan en dat is geen pretje. Helemaal toen een vrouw tegen me zei: ‘Kan je misschien stoppen met praten en gewoon dooooorfietsen ik wordt hartstikke nat’. Toen had ik het echt gehad en een knapmomentje. ‘Sorry hoor mevrouw, maar dit is een FIETSTOER. Dat is buiten. En ja het regent. En als het buiten regent, dan wordt je inderdaad nat. En als je niet wil dat ik praat, dan huur je toch gewoon een fiets? Op je vakantie in Griekenland waar het nu NIET regent'. Echt hoor zij kiest ervoor naar Engeland aka Raineland op vakantie te gaan.Maar ook zo veel fantastische mensen die me kopjes koffie geven, die hun levensverhaal vertellen, die extreem geïnteresseerd zijn in mijn Londen feitjes (die echt allemaal waar zijn!) en waarbij ik het bijna erg vind om afscheid van te nemen.

Fietsen in Londen is ook weer een verhaal op zich. Het is niet een gezellig dagje rondfietsen op de Veluwe. Het is een overleven in een soort van subcultuur. Waarbij de best beschermde fietsfan het coolste is. Laatste zag ik een fietsvrind met een gasmasker, tegen uitlaatstoffen… gaat ie? Ook flikkerende lichtjes all over bij daglicht, helmen met druppelvormen (en dat zijn niet de velodroom fietsers voor de Spelen), fietspakjes.. Niemand heeft een omafiets, iedereen heeft de best uitgeruste mountainbikes. Ik heb een heel leuk cafeetje ontdekt die ‘Look Mum No Hands’ heet (refererend naar dat grapje van kijk mama zonder tanden.. wie die niet kent raadpleeg even de moppentapper van je familie) waar wij fietsfanaten biologische soja koffie drinken en de Tour de France kijken, want he we zijn een subcultuur he. Ik vond het eerst maar onzin om met helm en lichtgevend vestje de weg op te gaan, maar nadat ik een fiets mocht lenen van mijn werk en ik met tegenzin de helm onder mijn kin had vastgezet en ik de weg opfietste en op een zes(!!!!)baansweg terecht kwam zonder fietspaden, achtervolgd door een zwerm rode dubbeldek bussen, toen moest ik wel even slikken. Ik draag nu ook braaf een hempske. Nee dit is geen Amsterdam waar je naar MacBikers gilt dat ze aan de kant moeten, of je duim als een soort spasme over je bel laat gaan en mensen die niet aan de kant gaan een beuk na geeft. Nee dat is peanuts vergeleken met dit. Londen is next level surviver. Ik heb meerdere keren gehad dat ik aan het fietsen was (soms met mijn toeristjes achter me) en dat mensen naar hun voorhoofd wezen, me schreeuwend vroegen of ik dood wilde of me gewoon uitmaakten voor gestoord wijf. Daarnaast vindt iedereen die ik vertel dat ik dit doe mij heel dapper alsof ik vrijwilligerswerk doe met melaatsen. Ik vind het maar fascinerend. Ook het feit dat sommige mensen dus NIET kunnen fietsen. Gewoon niet. Nooit geleerd. Bij mijn collega fietsgidsen zijn al twee keer mensen het kanaal in gefietst en ons EHBO kitje komt soms ook goed van pas. Lekke banden en afvallende kettingen komen ook geregeld voor. Maar dat kan ik repareren, jahaa want ja als gids krijg je ook fiets-knutsel-cursus die je pas haalt als je deze reparatietechnieken kan. Ik voelde me toch wel gênant dat ik tijdens al die jaren van mijn leven die ik op een fietst heb doorgebracht, dat nooit eerder kon. Ik ging altijd naar de fietsenmaker, zo lui.

Terwijl ik dus rondfiets en als een ware Londen en Engelse geschiedenis expert (echt.. Henry de achtste? Ik geef je uitgebreide biografie in een handomdraai) ben ik ook nog aan het solliciteren. Naja.. dat was tot afgelopen vrijdag. Want ik heb een full-time-media-verantwoord-fantastische-ik-ben-over-the-moon baan gevonden als content editor voor Music Unlimited. Dus allemaal overstappen van Spotify naar Sony’s versie, want voor de Nederlandse en Vlaamse versie ga ik alle muzieklijsten updaten en ben ik verantwoordelijk voor alles wat op deze websites staat. Ik ben zo blij. Ik heb heel wat brieven eruit gedaan ik ben op verschillende gesprekken geweest waarvan ik de baan eigenlijk helemaal niet zag zitten.. tot ik deze vacature vond. Allemaal internationale mensen en een sollicitatiegesprek met mensen in spijkerbroek, hoe verfrissend. De baan omschrijving is fantastisch en ik ga zo veel leren! En geloof me ik had een diepdal en een hard hoofd in een baan vinden door de moordende concurrentie en de taaltesten, persoonlijkheidstesten, verschillende rondes van gesprekken.. Ik ging zelfs naar sollicitaties waarbij ik wist dat ik de baan verschrikkelijk zou vinden, om maar te leren solliciteren.

Zo vond ik een baan die me niet heel inspirerend leek (50 procent van de functie was Excel sheets invullen), maar het gesprek was met 10 mensen tegelijker tijd en we moesten vechten voor de job. Iedereen was zichzelf als een soort van marktkoopvrouw aan het aan(af)prijzen over hoe geweldig hij of zij wel niet was en hoe hard hij of zij wel niet zou werken. Toen iedereen een ‘leuk feitje’ over zichzelf moest vertellen en het meisje naast me zei: ‘Op mijn veertiende heb ik mijn eerste boek geschreven, het werd bijna gepubliceerd maar ik ben zo een nauwkeurig, hardwerkend, perfectionistisch en betrouwbaar (?) persoon dat toen ze vroegen of ik het aantal pagina’s wilde halveren en ik dat niet wilde, ik het maar niet heb laten publiceren. Maar ondernemend als persoon was ik dus als op die leeftijd’ Echt please, ik ging bijna over mijn nek. Helemaal toen een ander meisje begon van ‘ Aa hahhaha silly me, ik was ooit figurant bij EastEnders (GTST van Engeland) en dat iedereen dat zooooo grappig en silly en stoer vond (inclusief de potentiële werkgever) dat ik echt dacht ik hoop bijna dat ik deze baan niet krijg. Toen deze twee kindersterretjes een baan aanbod kregen en de rest naar huis mocht, was ik stiekem opgelucht. Er werd ons verteld dat we feedback zouden krijgen na het gesprek en het feedback dat ik twee weken later pas kreeg was: ‘Iedereen was zo goed dat ze vereerd waren dat we allemaal waren gekomen.’ Sorry hoor, wat heb ik daaaaar aan! We zijn niet bij de mini playback show waar iedereen een winnaar is!

Maar ik heb een baan dus yaaay! En een diploma, en een huis en leuke friends en uber veel culturele afleiding. Dus het gaat allemaal erg goed verder in Londen. Ons nieuwe huis is geweldig, een drie slaapkamer flat op de begane grond in Zuid/West Londen (Clapham Junction). De flat is omringt met parken en met de bus een half uur naar de London Eye, dus best of both worlds. Mijn ouders en zus zijn een weekje hier geweest. Ze gingen fanatiek mee op fietstoer, zijn bij mijn diploma ceremonie in Coventry geweest, op bezoek bij uncle Ed en aunty Glynis en zuslief en ik zijn naar de Tate Modern gegaan (moderne kunstmuseum) waar we de tentoonstelling van Damian Hirst hebben aanschouwd. Voor Londen bezoekers, als je nou van een beetje niet-doorsnede freakyheid houdt en een opgezette haai kunst vindt, ga er heen. Ik vond het fantastisch. Een kunstwerk was een levend project wat zich zou ontwikkelen gedurende de weken dat de tentoonstelling plaats zal vinden. Er stond een grote doos waar eerst maden inzaten, die vervolgens zouden ontpoppen in vliegen. Deze vliegen dan naar een tweede cabine in de glazen doos waar ze zich voeden aan een koeienhoofd badend in een plas bloed en een grote vliegen (elektrische) vanger erboven. Toen wij gingen kijken waren alle vliegen al dood, behalve een paar overlevenden die goed naar Destiny’s Child’s liedjes hebben geluisterd. Erg ziek, maar ook bijzonder om te zien.

Nou dat was weer een updateje vanuit London. De stad waar bijna de Olympische spelen beginnen. Exciting! Ik ga verhalen verzamelen en een vlammend verhaal voor jullie schrijven na de Spelen. Wat een ontwikkelingen zijn hier gaande pff. Van duizenden soldaten die logeren in tenten op random plekken in de stad of aan hun Starbucks koffie zippen in het nieuwe Olympisch winkelcentrum tot lazer-vliegtuig-af-schiet-installaties die op flats zijn gebouwd. We zijn benieuwd met zijn allen.

Take care, miss you loads, cheers darlings!

Martine